Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΜΟΝΗ.ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΜΟΝΟ ΕΓΩ"...

Πόσο πιό αργά φαίνεται να περνάνε οι ώρες απο προχτές που "έφυγες".
Σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος.
Φράσεις χιλιοειπωμένες, ευχαριστήριες απαντήσεις πού κάθε φορά, με φέρνουν όλο και πιό κοντά στην πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσω.
Έχει τελειώσει πιά!
Δεν θα με χαϊδέψεις ποτέ πιά, δεν θα με φιλήσεις ποτέ ξανά, δεν θα μου κρατήσεις ποτέ πιά το χέρι στα δύσκολα.
Κανενός το κορίτσάκι και η "πριγκίπισα" δεν θα είμαι πιά.
Τώρα, πρέπει να αγωνιστώ για να είμαι πάντα η ομορφότερη στα μάτια κάποιου, και κανένας δεν θα μου ξανασυγχωρήσει τα λάθη μου "άνευ όρων"...
Κυριακή βράδυ, το πιό δύσκολο βράδυ της ζωής μου!
Από αύριο πιά, θα είμαι μόνη μου στη ζωή.
Οι ρίζες μου θα μπούν βαθειά μέσα στη γή.
Και άλλες ρίζες δικές μου, που να τις εφτιαξα εγώ για να κρατηθώ, δεν υπάρχουν...
Τώρα πιά το χέρι σου δεν θα περάσει ποτέ ξανά απ'το μέτωπό μου για να δεί αν έχω πυρετό.
Πρέπει μόνη μου να μάθω να σκεπάζομαι τη νύχτα.
Κανείς δεν θα με ρωτήσει πια αν έφαγα, και πότε.
Δεν θα με πάρεις ποτέ πιά να με ξυπνήσεις το πρωί, και γώ δεν θα μπορέσω ποτέ πιά να σου θυμώσω γιατί με ξύπνησες!
Και αν ήξερες!
Και τί δεν θά' δινα για να μπορέσω να σου ξαναθυμώσω από το κουδούνισμα του τηλεφώνου.
Να σου γκρινιάξω γιατί μου τηλεφωνείς οταν εχω δουλειά, γιατί με ρωτάς εκατό φορές το ίδιο πράγμα.
Απόλυτη ησυχία.
Δεν θέλω μουσική, δεν θέλω να ακούω κανένα θόρυβο.
Αχ! και να μπορούσα να ακούσω την φωνή σου!
Ακόμα μια φορά.
Να με ρώταγες κάτι, οτιδήποτε, και ας σου τό' χα απαντήσει μόλις πρίν...
Κάνει κρύο και νυστάζω, και πρέπει να το πάρω απόφαση οτι δεν θα με πάρεις να μου πεις καληνύχτα, μόνη μου θα κοιμήθω απόψε.
Εξω έχει συννεφιά και 'γω, μάταια ψάχνω στον ουρανό, να βρώ ενα αστέρι να το κοιτάξω, για να πάω να κοιμηθώ...

Καληνύχτα μαμά.

2 σχόλια:

Insider® είπε...

Ούτε "Αστείο", ούτε "Ενδιαφέρον", ούτε "Συναρπαστικό". Είναι απόλυτα Κενές οι επιλογές που σου δίνει αυτή η γωνιά του Διαδικτύου - γι' αυτό και δεν "τσέκαρα" τα κουτάκια της, κάτω από το κείμενό σου...
Αλλά κι αυτό; Τί μου φταίει κι αυτό το διαδίκτυο;
Στην ίδια την πραγματικότητα, την καθημερινή μας πραγματικότητα, πώς να "χαρακτηρίσει" κανείς την μέγιστη απώλεια;
Ναι, την πρώτη φορά δεν τη θυμόμαστε.
Με την δεύτερη φορά, όταν μας ... "κόβουν" τον ομφάλιο λώρο, τότε ο πόνος είναι τρομακτικά μεγάλος.
Αδειάζει η ψυχή.
Κλαίει η καρδιά.
Στεγνώνει η σκέψη.
Ξαφνικά το "Χθες", ένα "Χθες' που διήρκεσε τόσα χρόνια, ουράνιο ηφαίστειο γίνηκε και πυρπολεί τη "Σήμερα". Και όλος ο κόσμος γίνεται απλά η Ανάμνηση μιας ζωής, ποτισμένης με τύψεις για όσα δεν καταφέραμε, για όλα που δεν μπορέσαμε. Μιας ζωής πνιγμένης σε αγκαλιές που δεν θα μας ξαναζεστάνουν.
Πάντα αναρωτιόμουν: Γιατί το βιβλίο της Ζωής μας, με θανάτους είναι σημαδεμένο;

Alexandra Bakonika είπε...

Πολύ εκλεκτό...τόσο τρυφερό και ανθρώπινο