ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΣΑΝ ΑΕΡΑΣ ΣΤΑ ΠΑΝΙΑ ΣΟΥ"...

Σαν αέρας στα πανιά μου, σαν πνοή ζωής, σαν δύναμη να κουνήσω τα φτερά μου...
Ετσι επεφτε πάνω μου η ματιά σου.
Και με ζωντάνευε.
Ξανά και ξανά.
Οσες φορές και αν πέθαινα,μιά σου ματιά έφτανε να με ανεβάσει ψηλά πάλι.
Να με κάνει να πετάξω.
"Το κορίτσι μου" έλεγες, και 'γω, γινόμουν άγγελος και αετός μαζί, και πέταγα ψηλά, πάνω από τα φαράγγια και τις βουνοκορφές, και χανόμουν στα σύννεφα, και μετά βουτούσα πάλι με δύναμη προς τα κάτω και πάταγα στη γή, και την ένοιωθα να τρίζει κάτω από τα πόδια μου.
Ετσι όπως έτριζε το παληό μας κρεβάτι, οταν τα μεσημέρια του καλοκαιριού ενώναμε τα κορμιά και τις ψυχές μας σε μιά δύναμη.
Ετσι όπως έτριζαν τα ξερά φύλλα μέσα στο δάσος του φθινοπώρου, οταν περπατούσαμε πιασμένοι χέρι χέρι και κάναμε όνειρα, πως θα δέσουμε τις ζωές μας σε μια βάρκα και τις δύο...
Και δεν ξέραμε τότε, οι ανόητοι, πως δεν δένονται οι ζωές, πως η δύναμη κάπια στιγμή τελειώνει,και πως, αμα πετάς πολύ ψηλά, και πλησιάζεις τον ήλιο, τα φτερά λειώνουν και τσακίζεσαι στη γή.
Και αυτό το τρίξιμο του τσακίσματος, έχει άλλο ήχο, άλλο παλμό.
Και οταν πέσεις, δεν ξανασηκώνεσαι ποτέ πιά...