ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΡΟΖ"...

Το νερό ζεστό, στην γεμάτη μπανιέρα, βαφόταν σιγά σιγά, ρόζ.
Το αίμα κυλούσε αργά, και αραίωνε στο νερό, απλώνοντας μιά γλυκειά θαλπωρή στο κορμί της.
Δεν κρύωνε, δεν ένοιωθε τίποτα. Άκουγε μέσα από το δωμάτιο την απαλή μουσική, και έτσι οπως ήταν βυθισμένη μέσα στην μπανιέρα, έβλεπε το χρώμα του νερού που συνεχώς άλλαζε, και γινόταν όλο και πιό έντονο κόκκινο, και αυτή, νύσταζε λίγο λίγο , και αφηνόταν στην γλυκιά μουσική, και την ζέστα του νερού που τώρα ήταν ανακατεμένο με το αίμα, και όλο και νύσταζε πιό πολύ, και πιό πολύ, και πιό πολύ...
Έκλεισε τα μάτια της και άφησε τον εαυτό της να ακούει την μουσική και την καρδιά της που χτυπούσε όλο και πιο αδύναμα, καθώς οι δυνάμεις της την εγκατέλειπαν, και τυλιγόταν στο ζεστό, ροδοκόκκινο σύννεφο.
Και ένοιωθε ελαφριά, πολύ ελαφριά...
Σαν να μην είχε πιά καθόλου βάρος, ούτε στο σώμα της, ούτε και στη ψυχή της!
Και νύσταζε, επιτέλους νύσταζε και ήθελε να κοιμηθεί... να κοιμηθεί.
"Αφήστε με ήσυχη" έλεγε σ'αυτούς που την ξυπνούσαν!
"Αφήστε με ήσυχη"!
Και βυθιζόταν όλο και πιό πολύ, στο ροζ σύννεφο, στη ζέστα και την θαλπωρή της μήτρας που την είχε γεννήσει και μετά την κορόϊδεψε και την πέταξε έξω στο κρύο και το γκρίζο...
Δεν της το είχε πεί αυτό από πρίν... Την άφηνε εννιά ολόκληρους μήνες να πιστεύει πως έτσι θα ήταν πάντα, μια ρόζ τσιχλόφουσκα με γεύση φράουλας και ζέστη, που θα την τύλιγε και θα την προστάτευε. Και την ξεγέλασε!
Αλλά τώρα, ήταν πάλι εκεί... τυλιγμένη στη αρχέγονη θαλπωρή της...
Και τι βλάκες αυτοί, που τους άκουγε να λένε "είναι αργά" "είναι πλέον πολύ αργά δυστυχώς"...
Τί αργά;
Αυτή, όλα,τώρα μόλις άρχιζαν...