Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "Πως να σου πω"...

Πώς να σου πώ,
Τι να σου πώ...
Με κοιτάς μ'αυτά τα μάτια τα γεμάτα όνειρα,
που μέσα τους έχουν όλο το κουράγιο και τη διάθεση ν'αλλάξουν τη ζωή.
Πού, δακρύζουν και στενοχωριούνται στην αδικία.
Πού, μου γελάνε και με ανεβάζουν στον ουρανό...
Πού, νυστάζουν για ενα λεπτό, και μετά απο λίγο είναι ορθάνοιχτα πάλι να μη μπορούν να χορτάσουν τις "στιγμές"...
Πως να σου το πω μάτια μου!
Η ζωή είναι δύσκολη και σκληρή...
Και σου αφήνει χαρακιές βαθειές που δεν φαίνονται πάντα, αλλα πονάνε συνεχώς...
Αχ! κι' αυτή η μικρή στεναχώρια της αποψινής σου νύχτας, μοιάζει με χάδι μπροστά σε άλλες που μπορεί να έρθουν αργότερα...
Και που, ούτε να στην πάρω εγώ για να μην τη νοιώσεις μπορώ, ούτε να στην πω πιό πριν...
Πρέπει μόνος σου να τη μάθεις, μόνος σου να την πονέσεις...

1 σχόλιο:

black είπε...

θα σχολιάσω με ένα ποίημα που έγγραψα όταν ήμουν νέος: Η απόγνωση χοροπηδάει στον απόηχο των σπασμένων πιάτων, φανταχτερή κυρά που κανονίζει το κέφι μας σε άδειες φιάλες. Και ύστερα έρχεται η καινούργια μέρα που έπρεπε να έλθει με όλες τις συνιθισμένες της κραυγές και τα μάτια μένουν με κόπο ορθάνοιχτα μήπως και δούν το όνειρο που περιμέναμε απόψε.