ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "Η ΑΦΙΞΗ"...

Εκείνος στο σπίτι του,θα πρέπει να κοιμόταν ήδη.
Και αυτή, στο δικό της κρεβάτι ξαπλωμένη, στη μισή πλευρά, δυό φορές είχαν κοιμηθεί όλες και όλες μαζί, και ήδη ξάπλωνε πιά στην μισή πλευρά του κρεβατιού, προσπαθώντας να διαβάσει ενα βιβλίο.
"Δεν κάνει"! Έλεγε και ξανά 'λεγε στον εαυτό της και προσπαθούσε να μην βουρκώσει.
"Δεν κάνει", "δεν πρέπει"!
Αν έρθει, αν μείνει, θα τον ερωτευτώ...
Τρείς φορές την είχε ρωτήσει πρίν στο τηλέφωνο αν ήθελε να έρθει, και αυτή, δεν του είχε πεί "οχι", αλλά δεν του είχε πεί και "ναί".
"Κοιμήσου να ξεκουραστείς, καλύτερα", του είχε πεί...
Και τώρα μόνη της στο σπίτι, τόν ήθελε και δεν τον ήθελε ταυτόχρονα.
Τον ήθελε στην αγκαλιά της, να την κρατήσει σφιχτά πάνω του, να της χαϊδεύει την πλάτη και να της φιλάει τον λαιμό, όλο το βράδυ, να κοιμηθούνε μαζί, να ξυπνήσουν μαζί το πρωί.
Πως θα ήταν άραγε το πρωί, οταν ξυπνούσε;
Και μετά έλεγε, "όχι"! "Δεν κάνει"!
Το ήξερε πως ήταν λάθος!
Το έβλεπε να έρχεται, και ήξερε τον εαυτό της.
Οταν τελείωνε, θα πονούσε πολύ. Πάλι!
Και ας έλεγε "Ζήσε την στιγμή"! "Ζήσε για τη στιγμή"...
Μετά τη "στιγμή", τι θα έκανε; Πως θα άντεχε πάλι να το περάσει;
Και έτσι, δεν την άφηνε τη "στιγμή" να πλησιάσει καθόλου...
Ξαναγύρισε στο βιβλίο της.
Κράταγε σημειώσεις, άκουγε στο ραδιόφωνο τραγούδια, βούρκωνε.
Σταματούσε για λίγο, τον σκεφτόταν. "Τι να κάνει τώρα;" αναρωτιόταν.
"Τώρα θά 'ρθει" έλεγε μέσα της!
"Θά 'ρθει και θα χτυπήσει το κουδούνι ξαφνικά, μέσα στη νύχτα"!
Μιά ζωή,
ενα ξαφνικό κουδούνισμα μιάς εξώπορτας περίμενε...
Μιαν άφιξη που ποτέ δεν ήρθε.
Που ποτέ δεν επρόκειτο να έρθει.
Αφού, η ίδια, μόνη της δεν της το επέτρεπε, να φτάσει...
Και αφού,
το κουδούνι της εξώπορτας ήταν χρόνια χαλασμένο και ποτέ δεν το είχε φτιάξει...