"Ετσι μπήκε μέσα στη περίεργη μηχανή, στη μηχανή του Χρόνου.
Είχε ανέβει στη σκάλα και είχε σταθεί για λίγο στο ξύλινο κεφαλόσκαλο και για μια στιγμή δίστασε, μετά, πήρε βαθιά ανάσα, και γλίστρησε μέσα.
Στριμώχτηκε λιγάκι όπως κατέβαινε προς τα κάτω, ένοιωσε να αναποδογυρίζει κάποια στιγμή, μα δεν έδωσε σημασία, ήταν τόσο περίεργο όλο αυτό το ταξείδι της που δεν την ένοιαζε τίποτα.
Και όσο προχωρούσε πιο βαθιά, τόσο ο χρόνος άλλαζε μορφή και σημασία στο μυαλό της, και γινόταν ένα περίεργο μεθυστικό παιγνίδι, σαν να είχε ανέβει πάνω σε ένα γύρω-γύρω όλοι και από το πολύ στριφογύρισμα τώρα, ήταν ζαλισμένη και γελούσε...γελούσε με όλη της την ψυχή... γελούσε χωρίς να μπορεί να σταματήσει.
Και όλο και προχωρούσε πιο βαθιά μέσα στη μηχανή,και τώρα, άκουγε περίεργους θορύβους που μάλλον, από τα γρανάζια έπρεπε να ήταν, αλλά, δεν ήταν και σίγουρη, μπορεί και όλα να ήταν μέσα στο κεφάλι της, δεν μπορούσε πια να τους ξεχωρίσει.
Ηταν κάπως, σαν αεράκι του Ιουλίου, τα απογεύματα, λίγο πριν δύσει ο ήλιος, μια τέτοια αίσθηση της έδινε όλο αυτό,και της έφερνε στο νου τις μελωδίες από τα βαλσάκια που χορεύει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις, με τα ανάλαφρα φουστάνια να ανεμίζουν και να δροσίζουν τα ζεστά μας σώματα.
Και συνέχιζε να προχωράει μέσα στη μηχανή του Χρόνου, με αυτή την περίεργη ζαλάδα στο κεφάλι και την διάθεση για χορό, και ξαφνικά, κάπου σκάλωσε, για μια στιγμή μόνο, και έτσι κατάλαβε...
Όλα πια της ήταν ξεκάθαρα με μιας!
Ο Χρόνος, και ο Ήλιος, και το δροσερό αεράκι, και η Μουσική και τα απογεύματα του Ιουλίου, και τα πολύχρωμα φουστάνια με την δροσερή αίσθηση πάνω στα ηλιοκαμμένα κορμιά, και τα ζεσταμένα απο τον πόθο κα την λαχτάρα σώματα...
ΟΛΑ ήταν ΕΝΑ.
Σαν τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου, στα θερινά σινεμά, που η ζωή μας, παίζεται σαν ταινία μικρού μήκους, με μεγάλη απροσδιόριστη διάρκεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου