ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ."ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΦΗΝΑΚΙ."

Ήπιε την τελευταία γουλιά από το δυνατό ποτό που είχε μέσα το ποτήρι, και αναποδογυρίζοντας το, έδωσε σήμα στον μπάρμαν να βάλει ένα ακόμα.
Καθώς εκείνος, έπιανε το μπουκάλι για να γεμίσει το σφηνάκι ξανά, με την παγωμένη βότκα, αυτή, έβγαζε από το πακέτο της ένα πουράκι και περνώντας το από τα χείλη της για να το σαλιώσει με τη γλώσσα της, έκανε να πιάσει τον αναπτήρα της.
Εκείνος, άφησε το ποτό μπροστά της και της έτεινε με το άλλο χέρι, τη φλόγα του αναπτήρα του, προσεκτικά και σε κάποια απόσταση, για να μην την τρομάξει.
Βλέπεις, όση ώρα έγλειφε το πουράκι της, είχε τα μάτια της κλειστά, και απολάμβανε ηδονικά την τελετουργία ενώ παράλληλα, η δυνατή μουσική, την έκανε να λικνίζεται στο σκοπό της... πάνω στο ψηλό σκαμνί του μπαρ.
Ήταν και τα σφηνάκια που είχε ήδη πιει μέχρι τώρα, και που έκαναν το κεφάλι της να γυρίζει λιγάκι, τα μαλλιά της που γυάλιζαν στον περίεργο φωτισμό του χώρου, έμοιαζε λίγο με την Αλίκη,που είχε μόλις βγει από τον περίεργο κόσμο που έκρυβε το πηγάδι...
Ίσως γι'αυτό να της άρεσαν τα σφηνάκια σκέφτηκε ο μπάρμαν... μοιάζουν με τα μικροσκοπικά σερβίτσια τσαγιού του παραμυθιού.
Άνοιξε τα μάτια της και πλησίασε την φωτιά του νωχελικά και χωρίς βιασύνη. Έτεινε λίγο το χέρι της, άφησε το πουράκι να πάρει την πρώτη φλόγα και μετά το έβαλε στο στόμα της και τράβηξε μια δυνατή ρουφηξιά.
Κράτησε τον καπνό μέσα της, όσο άντεχε η ανάσα της και μετά, σηκώνοντας το κεφάλι προς τα πάνω, τον άφησε να βγει σε μικρά δαχτυλίδια...
Με το άλλο της χέρι, πήρε το σφηνάκι της, και ήπιε μια μικρή γουλιά.
Τότε πρόσεξε πως ακριβώς δίπλα στο ποτήρι της, υπήρχε ακόμα ένα, γεμάτο, κέρασμα από το μπαρ, και λίγο πιο μακρυά , από την άλλη μεριά του πάγκου, ο μπάρμαν είχε βάλει και αυτός ένα δικό του.
Άφησε το ποτήρι της κάτω, έπιασε το διπλανό το σήκωσε ελαφρά ψηλά σε ένδειξη ευχαριστίας και χωρίς δεύτερη κουβέντα το κατέβασε μονοκοπανιά και το άφησε ανάποδα στον πάγκο.
Τα κεράσματα τα πίνεις πάντα με την μιά.
Το ίδιο έκανε και εκείνος.
Η δυνατή μουσική είχε δώσει τη θέση της σε ένα αργό, σιγανό παραπονιάρικο μπλούζ, και η φλύαρη παρέα που καθόταν δίπλα της και μιλούσε δυνατά προσβάλλοντας το σόλο της κιθάρας, της έδινε στα νεύρα. Έκανε νόημα στον μπάρμαν να τους κεράσει κάτι για να σωπάσουν...
Εκείνος χαμογέλασε και πέρασε στα ποτήρια τους ένα δεύτερο γύρο για χάρη της.
Το πρόσωπό της ήταν τόσο χαμένο μέσα στη μουσική, που δεν ήθελε με τίποτα να την βγάλει από τον κόσμο της.
Την παρατηρούσε καθώς σιγόπινε ακόμα το δικό της σφηνάκι, πως απολάμβανε τις μικρές γουλιές από το ποτό, σχεδόν μόνο βρέχοντας κάθε φορά τα χείλη της, πως κράταγε τη γουλιά στο στόμα της και την κατάπινε σιγά, αργά για να νοιώσει το κάψιμο στο λαιμό της.
"οδηγείς;" την ρώτησε όταν εκείνη άνοιξε τα μάτια της πάλι... "γιατί, έχεις πιει αρκετά"...
εκείνη χαμογέλασε... "εγώ μπορεί να παραπατάω λιγάκι" του είπε,"αλλά το αυτοκίνητο πηγαίνει πάντα ίσια"...
"βάλε ακόμα ένα τελευταίο".
Εκείνος πήρε δυο καινούργια σφηνάκια από τον πάγκο, τα γέμισε, της έβαλε το ένα μπροστά της, και κράτησε το άλλο γι'αυτόν.
Η κοπέλα το κατέβασε μονομιάς, ήταν κέρασμα.
Ένοιωσε το κάψιμο στο λαιμό της , έμεινε για μια στιγμή, για να το απολαύσει και μετά σηκώθηκε και φόρεσε το παλτό της.
Τότε πρόσεξε πως εκείνος δεν είχε πιει το δικό του...
παραξενεύτηκε λίγο αλλά δεν έδωσε και πολλή σημασία. πλήρωσε και ετοιμάστηκε να φύγει.
"Στάσου! Περίμενε!"
Την πρόλαβε στη πόρτα. Κρατούσε το σφηνάκι στο χέρι του. Την πλησίασε, την κοίταξε στα μάτια, έβαλε το ποτό στο στόμα του και μετά, την αγκάλιασε και την φίλησε στο στόμα με πάθος.
Κατάπιε το φιλί του με τα μάτια κλειστά, άφησε τη βότκα να της κάψει πάλι το λαιμό,μόνο που τώρα της έκαιγε και την καρδιά... πέρασε τη γλώσσα της πάνω από τα χείλη της και τον κοίταξε ίσια στα μάτια.
"Ένα για τον δρόμο" της είπε χαμογελώντας της αυτός...
"να προσέχεις όταν οδηγείς"...
Πέρασε το χέρι του τρυφερά στα μαλλιά της, και όπως εκείνη απομακρυνόταν προς το αυτοκίνητό της, έκλεισε στην παλάμη του, το μικρό κορδελάκι που είχε ξεφύγει από τα μαλλιά της...