ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ Η ΕΛΠΙΔΑΣ"...

ΑΥΤΟΣ.-Είμαι δουλειά. Είμαι καλύτερα. Είμαι αγχωμένος. Είμαι άφραγκος. Είμαι καραφλός...

ΑΥΤΗ.-Και εγώ είμαι άφραγκη, απελπισμένη, χρωσταώ παντού, μου τηλεφωνούν οι τράπεζες, έχω μαλλιά αλλά δεν έχω λεφτά να πάω στο κομμωτήριο να τα βάψω... και είμαι σαν κακιά τρελλή γριά...
νοιώθεις λίγο καλύτερα τώρα?

ΑΥΤΟΣ.-Αυτό το τελευταίο μην το ξαναπείς!!!
ΌΧΙ ΒΕΒΑΙΑ!

ΑΥΤΗ.-δεν είπα τι δείχνω , είπα πως νοιώθω...

ΑΥΤΟΣ.-Δεν νοιώθω καλύτερα όταν οι φίλοι μου έχουν προβλήματα
Θέλω να τους βοηθήσω να τα ξεπεράσουν
Αλλά αισθάνομαι μια σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι.

ΑΥΤΗ.-Ακούω όμως μουσική του Nicola Piovani και ο ήλιος που δύει στο παράθυρό μου, μπροστά στο γραφείο μου, μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Και είναι δάκρυα σχεδόν ευτυχίας...

ΑΥΤΟΣ.-Μμμμμμμμμμμμ
Καλό αυτό.

ΑΥΤΗ.-Ναι! Γιατί μπορώ και το βλέπω αυτό,
και να το ζω...

ΑΥΤΟΣ.-Είναι μια θεωρία και αυτή...

ΑΥΤΗ.-Την μουσική και τον ήλιο.
Ναι, εχεις δίκιο. Δεν βοηθάει πολύ στη λύση των προβλημάτων,
αλλα ειναι ενα Γεγονός!

ΑΥΤΟΣ.-Εγώ φαντάζομαι τη θάλασσα και τη μουσική
Νοερά είμαι στο Ναύπλιο
και βλέπω το Μπούρτζι...

ΑΥΤΗ.-Αχ!...
ολα θα περάσουν... θα δείς,
ακόμα και μεις...