ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΤΑΞΙΔΕΨΕ ΜΕ"...

Μαζί τους διαβάζαμε τους στίχους!
Και κάποιους απ' αυτούς, μετά, το βράδυ, κρυφά, τα σκάγαμε απο την κρυψώνα μας και με ενα σπρέϋ στο χέρι, τους γράφαμε στους τοίχους...
Και τρέχαμε μετά σαν τρελλοί να κρυφτούμε, πάλι πίσω, να μην μας δούνε οι άλλοι, να μην μας ανακαλύψουν αυτοί, όσο εμείς ανακαλύπταμε τα μυστικά των κορμιών μας, κάνοντας έρωτα ο ένας στον άλλον.
Και γελούσαμε, γελούσαμε από την ώρα που αρχίζαμε να φιλιόμαστε μέχρι την στιγμή του οργασμού μας.
Ενα ξέσπασμα γέλιου ήταν ο οργασμός μας. Ενα ποτάμι χαράς και αφέλειας παιδικής, ανεμελειάς και άγνοιας γι' αυτό που ερχόταν και μας περίμενε στη ζωή μας , γι'αυτό που μας περίμενε στη γωνία.
Σ'εκείνη τη γωνία που μας τσάκωσαν μιά νύχτα οι μπάτσοι, με το σπρέϋ στο χέρι να γράφουμε τους στίχους του Μπωντλαίρ, για το άπιαστο ταξίδι, στη χώρα της ηδονής και της ευδαιμονίας.
Εκείνο το βράδυ, δεν γελάσαμε οταν ήρθε η στιγμή του οργασμού.
Εγώ σε κοίταζα στα μάτια και σου ψιθύριζα "ταξίδεψέ με"..."ταξίδεψέ με"...
Και σύ, για πρώτη φορά είχες τα μάτια σου κλειστά και μόνο βογγούσες από ηδονή...
Εσύ, είχες φτάσει στη χώρα της ηδονής.
Είχες αφήσει πίσω σου την ευδαιμονία, είχες συμβιβαστεί με τη ζωή, είχες πάρει το εισιτήριο, χωρίς επιστροφή, το ΕΝΑ εισιτήριο...
Εμένα με είχες αφήσει πίσω...
Μοναχικά είναι από τότε τα ταξίδια μας...
Μόνοι μας ταξιδεύουμε έτσι και αλλοιώς, πάντα.
Μου το 'μαθε αργότερα η ζωή...
Ο καθένας τα μπαγκάζια του, το εισιτήριό του, την διαδρομή του.
Σε είδα πολλές φορές μέσα στα απέναντι βαγόνια, στις διαδρομές των τρένων μας.
Αντίθετοι πάντα οι προορισμοί μας.
Άλλοι οι συνοδοιπόροι μας.
Διαφορετικοί οι σταθμοί που αλλάζουμε τρένα...
Σήμερα, με το εισιτήριο στο χέρι, κάθισα ώρα πολλή στην αποβάθρα, περιμένοντάς σε στο επόμενο τρένο...
Σήμερα, που ήξερα από χτές οτι είχαν απεργία τα τρένα...