Στεκόταν εκεί, στη μέση του δρόμου, πάνω στη διαχωριστική γραμμή, ακίνητη, χτυπημένη.
Την είδα από μακρυά, και οπως οδηγούσα, προσπάθησα να φέρω το αυτοκίνητο λίγο πιό δεξιά, για να αποφύγω να περάσω απο πάνω. Και εκείνη τη στιγμή, την είδα να κάνει μιά ύστατη προσπάθεια να κουνηθεί, να κρατηθεί από την ζωή. Προσπάθησα να πατήσω φρένο, να σταματήσω, μα τα αυτοκίνητα έρχονταν και απο τις δύο μεριές του δρόμου βιαστικά, κανείς δεν είχε χρόνο να δώσει βοήθεια σε ενα χτυπημένο γατί.
Μέχρι να μπορέσω να στρίψω και να γυρίσω πίσω, ήταν ήδη αργά. Ποιός ξέρει πόσα αυτοκίνητα είχαν περάσει πάνω από το άψυχο πια ζώο. Εκείνο εξακολουθούσε να βρίσκεται στη μέση του δρόμου, κανείς δεν είχε σκεφτεί να σταματήσει και να το φέρει στην άκρη του δρόμου, και δεχόταν τα βιαστικά αυτοκίνητα να περνάνε πάνω από το σώμα του...
Λίγο αίμα είχε τρέξει από το στόμα του και είχε κάνει ενα σκούρο λεκέ στην άσφαλτο.
Και οπως βράδιαζε, ο λεκές γινόταν ενα με τον δρόμο προσπαθώντας λές να σκεπάσει την ανθρώπινη αδιαφορία...
Ηταν ένα μικρό γατάκι. Είχε περάσει όλο το κρύο του χειμώνα, και είχε καταφέρει να τα βγάλει πέρα...
Και σήμερα, ενα ανοιξιάτικο απόγευμα Τετάρτης, λίγο πρίν από το Πάσχα, κοίτοταν στη μέση του δρόμου, σαν ενας μικρός Εσταυρωμένος που μόλις είχε λυτρωθεί απο τα Πάθη του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου