Μέσα απ'το τζάμι σε κοίταζα, και αναρρωτιόμουν αν έφτανε η φωνή μου στ' αυτιά σου.
Τα μάτια σου που με κοιτούσαν κάτι μου έλεγαν, αλλά το τζάμι ήταν εκεί, ανάμεσα μας, και δεν μπορούσα να σ' ακούσω... ούτε σ' έβλεπα.
Ο ήλιος με τύφλωνε, ετσι όπως έπεφτε πάνω στο τζάμι, και έκανε αδύνατη την επικοινωνία μας.
Το "Αττικό φώς" !!!
Μαγικό και Αδυσώπυτο!
Να μας κόβει στα δυό.
Εσύ απ'εξω και 'γώ από μέσα.
Εσύ από την μιά μεριά, και 'γω από την άλλη.
Και ανάμεσά μας, το Φως.
Να μας ξεκουφαίνει...
Και τί ήθελε η φωνή σου να μου πεί, και τί ήθελε η δική μου να σου απαντήσει, να μην γίνεται...
Σαν τα χέρια μας, που ακουμπούσαν το ένα το άλλο, αλλα ανάμεσά τους ήταν το τζάμι.
Και έτσι τελικά, ποτέ δεν σ'αγγιξα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου