" Γιατί δεν παντρευτήκαμε τότε;"
"Δεν μου το ζήτησες ποτέ" .
Αλλά, και αν μου το είχες ζητήσει τότε, θα είχαμε χωρίσει... αργότερα.
Αγάπη μου!
Πέρασαν 24 χρόνια από τότε...
Τώρα πίνουμε οι δυό μας καθισμένοι στα σκαμνιά του μπάρ και αναρωτιέσαι τι;
Ο,τι και να είχε γίνει τότε, θα είχε τελειώσει... λίγο καιρό μετά...
Όμως "εμείς", δεν είχαμε τελειώσει...
Και η απόδειξη είναι εδώ...
Πάμε έξω να καπνίσουμε ενα τσιγάρο. Δεν πήγαμε ποτέ μαζί τελικά στην Κωνσταντινούπολη... ίσως να πάμε για μήνα του μέλιτος... τελικά...
Θα σου δείξω όλα όσα έμαθα περπατώντας με τους άλλους στα σοκάκια της... Και θα ανακαλύψουμε καινούργια περάσματα παρέα... Τώρα ξέρω να αποφύγω τις κακοτοπιές...
Και σύ, μου έχεις πιά εμπιστοσύνη πιά... Το νιώθω!
Τώρα αφήνεσαι να σε παρασύρω στίς τρέλλες του μυαλού μου... παλιότερα δεν ήθελες...δεν ήξερες, δεν μπορούσες...
Τώρα, κρατάς το χέρι μου και με ακολουθείς...
Τελικά, καλύτερα που περιμέναμε...
Τώρα, μπορούμε να ξεκινήσουμε...
Νομίζω οτι είμαστε έτοιμοι...
1 σχόλιο:
Ax, πόσος ρομαντισμός μπορεί να κρύβεται πίσω απ τις λέξεις; Πόση αλήθεια μπορεί να κρύβει η προσμονή ; Η αναμονή για μια ζωή ; Προς τι ; Για μια βόλτα στο Πέρα κι αυτή ανάμεσα σε δισταγμούς και απορίες για τον άλλον...
Ωραίο!!!d
Δημοσίευση σχολίου