Σήμερα το μολύβι μου επαναστάτησε.
Βρήκε μόνο του την ξύστρα,
ακόνισε την μύτη του,
και άρχισε να γράφει χωρίς εμένα.
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι,
ανήμπορη και βυθισμένη,
δεν είχα κουράγιο,
ούτε να δω τι έγραφε.
Σκούπιζα τα μάτια μου,
μάταια,
αφού τα δάκρυα τα πλημμύριζαν,
αμέσως πάλι.
Σκέπαζα το κεφάλι μου
με την κουβέρτα,
να μην ακούω
το γρατζούνισμά του πάνω στο χαρτί.
Μα εκείνο συνέχιζε...
Αγνοώντας με.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι
ώρες αργότερα.
και όπως έσκυψα για να μαζέψω
τα βρώμικα χαρτομάντηλα
και να πιώ νερό,
το είδα,
αποκαμωμένο να κοιμάται
γλυκά παραδωμένο
πάνω στο χαρτί.
"Μην παραδίνεσαι"
"Μην παραδίνεσαι"
"Μην παραδίνεσαι"...
μου 'χε γράψει,
και ετσι είχε αποκοιμηθεί.
Μα είχε καταφέρει να με ξυπνήσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου