Χαϊδεύω το μολύβι μου,
ν' αρχίσει να γράφει.
Το ακουμπάω μαλακά
στην κοιλιά μου,
για να καρπίσει,
να γεννήσει τα ποιήματά σου.
Μάταια!
Στείρα είναι η σκέψη σου,
στέρφα η εμπνεύσή μου.
Το ακουμπάω πάνω
στην καρδιά μου,
μήπως και,
ο πόνος της για σένα
το κάνει να νιώσει κάτι...
Μα,
δεν πονά για σένα,
αδιαφορεί...
Το πλησιάζω ανάμεσα
στα σκέλια μου
Μπας και
η ανάγκη μου για σένα
το ερεθίσει.
Μα,
δεν σε ποθεί.
Εγώ μόνο υποφέρω
από την έλλειψή σου.
Το κρατάω στα χέρια μου.
Το πλέκω ανάμεσα
στα δάχτυλά μου.
Νομίζω πως,
κρατιόμαστε απ' το χέρι...
Τελικά,
Εσύ είσαι το μολύβι μου
αγάπη μου.
Εσύ η έμπνευσή μου,
εσύ το βάσανο και ο πόνος μου,
εσύ το μελάνι της ψυχής μου.
Αποκοιμιέμαι.
Δίπλα στην άδεια σελίδα,
με το μολύβι μου αγκαλιά...
Ακόμα μια βασανιστική νύχτα
μαζί σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου