"Προσφορά, από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή μόνο", έγραφε το κείμενο του μειλ , και εκείνη κοιτούσε την οθόνη του υπολογιστή, σαν υπνωτισμένη.
Ανατολική Ευρώπη...
Διάβασε πιο κάτω κάποιες πόλεις, που ούτε ήξερε μέχρι τώρα πως υπήρχαν .
Μόνο μία αναγνώρισε. Γκντανσκ.
Έμεινε για λίγο ακίνητη, σκεφτική, μετά πάτησε το "enter" στον υπολογιστή και βρέθηκε ύστερα απο λίγο με ενα ηλεκτρονικό εισιτήριο τυπωμένο από τον εκτυπωτή της, που της έλεγε οτι σε 4 ώρες πετούσε για το Γκντανσκ.
Δεν ήξερε καλά καλά, που βρισκόταν αυτή η πόλη, αλλά, δεν είχε και πολύ καιρό να το ψάξει.
Αυτό που ήξερε καλά, ήταν οτι ήθελε να φύγει, και αυτό το κομμάτι χαρτί που κρατούσε στα χέρια της, ήταν το κλειδί που της άνοιγε την πόρτα.
Έρριξε βιαστικά μέσα σε ενα σακ βουαγιάζ μερικά ζεστά πουλόβερ, μάλλινες κάλτσες, κασκόλ, γάντια,σκούφο. Πήρε το πάνινο αρκουδάκι της, 2-3 βιβλία, τον υπολογιστή και το "ipod".
Εκλεισε το σπίτι, μπήκε στο αυτοκίνητό της. Μισή ώρα δρόμος το αεροδρόμιο, όση ώρα χρειαζόταν για να ειδοποιήσει τους δικούς της οτι θα έλειπε μερικές μέρες.
Δεν θέλησε να δώσει περισσότερες εξηγήσεις.
Τσεκ-ιν, έλεγχος διαβατηρίων, αίθουσα αναμονής, Wi Fi στο αεροδρόμιο και στην ώρα μέχρι να καλέσουν την πτήση, το Google της έδωσε ολες της πληροφορίες για το που πήγαινε...
Νοέμβρης μήνας, σε ενα λιμάνι της Βαλτικής, κάπου στο Βορρά, στην Πολωνία.
Ενα λιμάνι λοιπόν ήταν εκεί που πήγαινε.
Στη θάλασσα, κρύο ίσως, μα κυρίως, άγνωστη αυτή, σε ένα άγνωστο προορισμό, ανάμεσα σε αγνώστους...
Μακρυά από όλους και απ' όλα.
Εκλεισε για λίγο τα μάτια, πήρε μια βαθειά ανάσα.
Ακουσε τώρα να φωνάζουν την πτήση της.
Προχώρησε προς την πόρτα, έδωσε το boarding pass και μπήκε στο αεροπλάνο που ήταν σχεδόν άδειο.
Ποιός αλήθεια πήγαινε στο Γκντανσκ στα μέσα του Νοέμβρη ενα απόγευμα Δευτέρας έτσι ξαφνικά χωρίς λόγο;
Χωρίς λόγο; χαμογέλασε σχεδόν, με μιά ιδέα πίκρας στις άκρες των χειλιών.
Εδεσε την ζώνη της, και έκλεισε τα μάτια.
Το ταξίδι της είχε αρχίσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου