ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. " ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ"...

Κοιτάχτηκαν στην μέση του άδειου σαλονιού. Του έτεινε το χέρι της και του παρέδωσε τα κλειδιά. "αυτό ήταν λοιπόν"... του είπε. "τέλος εποχής"...
Της έπιασε το χέρι και την τράβηξε επάνω του... Αγκαλιάστηκαν εκεί, στην μέση του δωματίου, όπως είχαν αγκαλιαστεί λίγα χρόνια πριν, για πρώτη φορά. Μόνο που αυτή, ήταν η τελευταία.
Την φίλησε αργά, απαλά, στοργικά, τίποτα δεν υπήρχε πια από το άγριο πάθο

ς της πρώτης τους φοράς.
"θά'θελα να τελειώσουμε έτσι όπως αρχίσαμε "του είπε.
"κάνοντας έρωτα, εδώ, μπροστά στο τζάκι, αλλά, τίποτα δεν είναι πια το ίδιο.
Γιατί, πάντα ανάμεσά μας θα υπάρχει εκείνος, ακόμα και αν δεν είμαστε πια μαζί".
"Ούτε με σένα, ούτε μ' αυτόν"... σκέφτηκε.
Μοιρασμένη στα δυό πια, από 'δω και μπρός... για πάντα.
Και τελικά μόνη...
Του χάιδεψε τα μαλλιά, το πρόσωπο, του ίσιωσε μια ρυτίδα που είχε αρχίσει να σχηματίζεται ανάμεσα στα φρύδια του... Θυμήθηκε πως ίσιωνε τις ρυτίδες του προσώπου Εκείνου, όταν ήταν μαζί του, και η σκέψη της έτρεχε σ'Αυτόν...
Στον άδειο τοίχο είχε μείνει να κρέμεται μόνο ο χρυσός καθρέφτης, που τώρα, έδειχνε μόνο τις ρυτίδες του δικού της προσώπου...
Πήρε το παλτό της, τον φίλησε απαλά, μητρικά σχεδόν στα χείλη και κατευθύνθηκε προς την έξοδο...
"Δεν υπήρξα ποτέ ευτυχισμένη εδώ" σκέφτηκε.
Έκλεισε πίσω της την πόρτα και χαμογέλασε για πρώτη φορά στον εαυτό της...
Ήταν ελεύθερη πια...