ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ. "Καληνύχτα και καλή τύχη".

Με κοιτάζεις μέσα από την οθόνη του υπολογιστή μου, μαζί με τους άλλους 73 που παρακολουθούν το "μπλογκ" μου. Βλέπω το πρόσωπό σου να με κοιτάει, τα μάτια σου να μου χαμογελούν, μ'εκείνη την φωτογραφία που έχει μείνει από τότε που έκανες την εγγραφή  της παρακολούθησης. 

Μπορεί να μην το παρακολουθείς πια, το "μπλογκ", αλλά η φωτογραφία σου, έχει μείνει εκεί. 

Αναρωτιέμαι...

Πως σβήνεται το παρελθόν; 

Πως διαγράφεται ότι έχουμε ήδη ζήσει;

Οι φωτογραφίες που ήμουν και γώ μέσα , δεν υπάρχουν πια στο προφίλ σου. 

Άραγε τις έσβησες και από το μυαλό σου; 

Έσβησες τα καλοκαίρια μας;

Έσβησες τα ταξίδια μας;

Έσβησες τα λόγια που μου είχες πεί;

Και τότε, αυτές οι αφιερώσεις που είναι γραμμένες με τα γράμματά σου στα βιβλία που μου χάρισες, πότε υπήρξαν;

Πως γράφτηκαν;

Ήσουν εσύ, που τώρα απαγορεύεις στους κοινούς μας φίλους να μου μιλάνε, που τις έγραψες;

"Στη γυναίκα που κατάφερε να μου γαμήσει το μυαλό"... λέει το βιβλίο στην πρώτη του σελίδα... "αυτό το βιβλίο, που από το 2....κάτι, περίμενε τον τελικό του αποδέκτη".

Και τον βρήκε σε μένα!!!

Εμένα που, μετά, με έβριζες με τον πιο χυδαίο τρόπο. 

Εμένα που, επειδή δεν μπορούσες να με κοροϊδέψεις, προτίμησες να με πληγώσεις. 

Εμένα που αφού δεν έγινα οπαδός σου, έπρεπε να γίνω εχθρός σου.

"Πόλεμο θες; Θα τον έχεις!" 

Αυτά ήταν τα τελευταία σου λόγια προς εμένα, στο κινητό μου. 

Σε μήνυμα. 

Για να μένει και να το θυμάμαι...

Για να σε φοβηθώ; 

Ή μήπως για να αηδιάσω ακόμα περισσότερο;

Και μετά, ξαφνικά, έγινες όλα όσα κορόϊδευες στους άλλους.

Ή μήπως πάντα έτσι ήσουν; 

Και εγώ ήθελα να βλέπω κάτι διαφορετικό;

Γελούσες και κορόϊδευες αυτούς που τώρα έχεις για υποτακτικούς σου...

Τώρα παρίστασαι σε εκδηλώσεις ανθρώπων που πριν, μου έλεγες ότι δεν σου μιλούσαν γιατί, ήθελαν να με πηδήξουν...

Τώρα φοράς τα ρούχα που σου αγόραζα εγώ, και κυκλοφορείς κομψευάμενος, παριστάνοντας τον σοβαρό. 

Έχεις και το θράσος να κατηγορείς και άλλους κρίνοντας "εξ΄ιδίων τα αλλότρια".

Γλύφεις εκεί, που όταν είμαστε μαζί, έφτυνες... 

Δύσκολο πράγμα να ξεφύγεις από την πάστα σου... 

Αδύνατον να βγάλεις την μικροαστικότητα που κουβαλάς στο πετσί σου. 

Τι κι' αν ήρθες στην πρωτεύουσα, τι κι' αν σπούδασες στο εξωτερικό... 

Θα μείνεις πάντα ένας μικρός, ασήμαντος, κομπλεξικός επαρχιώτης...

Τα χνώτα σου θα βρωμάνε πάντα φτηνό οινόπνευμα και ο ιδρώτας σου αποφορά. 

"Τα μεταξωτά βρακιά, θέλουν επιδέξιους κώλους" καλέ μου...

Άμα δεν ξέρεις να μην τα λερώνεις, καλύτερα να μην τα φοράς.

Καληνύχτα και καλή τύχη λοιπόν...