Φεύγουν οι άνθρωποι
απ' τη ζωή μας,
και αφήνουν πίσω τους
ενα κενό.
Σιγά σιγά η ζωή μας
γεμίζει μικρά κενά
που όλα μαζί,
κάνουν ενα μεγαλύτερο κενό.
Και στο τέλος,
μένουμε στη άκρη μας,
στριμωγμένοι,
και το κενό μεγαλώνει
και μας πιέζει,
ολοένα και περισσότερο
μας πιέζει,
και μας στριμώχνει.
Σ'ένα τεντωμένο σκοινί καταλήγουμε
να ζούμε τελικά.
Χωρίς δίχτυ ασφαλείας
από κάτω.
Μόνο με ένα απέραντο κενό...
1 σχόλιο:
καλό απόγευμα. Ύστερα από πολύ καιρό φτάνω αβίαστα στην αρχική μου εκτίμηση:
Ότι έχει κάτι η ποίηση σου που τραβάει. Έστω κάποια μέταλλα.
Καλή Συνέχεια.
Δημοσίευση σχολίου