...Και φιλούσα τα φύλλα του βασιλικού,
σαν να φιλώ τα χείλη σου...
Με μεθούσε η μυρωδιά του
σαν την ανάσα σου.
Φυσούσε το αεράκι 
και μου ψιθύριζε στ'αυτί,
"αγάπη μου", "αγάπη μου",
Και γώ,
έκλεινα τα μάτια μου
και αφηνόμουν. 
Να με τυλίγουν τα φύλλα του
γύρω απο το λαιμό μου.
Και με ανατρίχιαζε
αυτό το τύλιγμα
μου 'κοβε λες, την ανάσα...
Τόσο πολύ, σε ήθελα!
Τόσο πολύ, με μέθαγες
με τη μυρωδιά σου.
Βασιλικέ μου πλατύφυλλε,
Ομορφιά της ψυχής μου,
Καμάρι της αυλής μου...
Κι΄όλο πιο πολύ με τύλιγες,
κι' όλο πιο πολύ τα φιλούσα
τα φύλλα σου τα όμορφα.
Έκλεισα τα μάτια πια,
και αφέθηκα...
στο σμίξιμό μας...

Για χρόνια στο χωριό έλεγαν,
ποτέ δεν είχαν δεί,
βασιλικό να τυλίγεται και να πνίγει έτσι
άνθρωπο.