ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΦΤΕΡΑ.

“Κι ἐσὺ περιμένεις ἕνα γράμμα ποὺ δὲν ἔρχεται
Μιὰ μακρινὴ φωνὴ γυρνᾶ στὴ μνήμη σου καὶ σβήνει
Κι ἕνας καθρέφτης μετρᾶ σκυθρωπὸς τὴ μορφή σου
Τὴ χαμένη μας ἄγνοια, τὰ χαμένα φτερά.”

Μ. Αναγνωστάκης.

Κουρασμένη, βαριά, έσερνε το κορμί και την ψυχή της, μέρες τώρα...

Ούτε να πάψει να υπάρχει μπορούσε, τόσοι άνθρωποι περίμεναν απ’ αυτήν...

Και η κούραση της ψυχής της την βάραινε τόσο πολύ...

Χείλια σφιγμένα, μην βγεί η πίκρα και ακουμπίσει άλλον άνθρωπο, μόνον αυτή να την καταπίνει. Μάτια θολά, μα δάκρυ να μην κυλήσει, να μην αγγίξει ξένο μαντήλι.

Να τον κοιτά απο μακριά, να τον αγαπάει, να τον καμαρώνει, να τον προσέχει: Έφαγες; Σου’στιψαν πορτοκαλάδα το πρωί; Σε πλύναν; Σε σιδέρωσαν να είσαι ατσαλάκωτος;

Καμαρώστε κορμοστασιά, δείτε παράστημα! Ενας άγγελος, ενας Ερμής, ενας Απόλλωνας.

Ποιός γλύπτης θα τολμήσει να το απεικονίσει αυτό το πλάσμα; Ποιός μπορεί να φυλακίσει σε μάρμαρο , σε μπρούντζο τέτοια ομορφιά;

Και αυτή, να μην τον αγγίζει!

Να μην μπορεί ν’απλώσει χέρι να χαϊδέψει το μέτωπο, να περάσει τα δάχτυλα μέσα από τα πυκνά ασημόγκριζα μαλλιά...

Εκεί να στέκει, κοντά και μακρυά μαζί... 

Να τον κοιτά, να του μιλά, να τον νοιώθει, να τον νοιάζεται, και να ξέρει πως την νοιάζεται κι΄αυτός...

Μέχρις εκεί. Μέχρις εκεί να φτάνει!

Και πάντα, «να περιμένει ενα γράμμα, που δεν έρχεται, τα χαμένα φτερά τους, αυτά που δεν θα αποκτήσουν ποτέ , για να πετάξουν ψηλά μαζί»...