Στη μέση του άδειου κρεβατιού,
με την φωτογραφία τους αγκαλιά,
σφιχτά, ανάμεσα στις δυό παλάμες.
Και τα δάκρυα λίγα, μα πικρά...
Στέρεψαν πιά και αυτά...
Μόνο η πίκρα τους καταστάλαξε στην ψυχή.
Και ένας βαθύς αναστεναγμός,
σαν παράπονο βουβό,
χωρίς αποδέκτη.
Αφού, αυτοί που θα μπορούσαν
να το νοιώσουν,
μόνο στην ξεθωριασμένη φωτογραφία
ζούσαν πια...
Ανάμεσα στην καρδιά και στα σκεπάσματα
όλη τη νύχτα
η φωτογραφία...
Μέχρι να φέξει η καινούργια μέρα,
να πάρει πάλι βαθειά ανάσα εκείνη,
να ψήσει καφέ
και να συνεχίσει
να ζεί...?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου