με την λαχτάρα που
ζητούσες τα φιλιά μου.
Αγγιζα το κρύσταλλο
του ποτηριού,
με την ψυχρή ευγένεια
της καταγωγής.
Περπατούσαμε παράλληλα
την κάθε μέρα
της ζωής μας,
χρόνια τώρα.
Συναντιόμασταν
σε κρεβάτια διαφορετικών
πόλεων
και ανταλλάσαμε
τους υγρούς χυμούς
ενός έρωτα
που αλλοιώς,
δεν μπορούσε να υπάρξει.
Δεν σ'αγάπησα γιατί
με τράβηξες απο ένα
λήθαργο που χρόνια
με κατάπινε σιγά σιγά,
αλλά για αυτή την σπίθα
των ματιών σου,
που άναψε την φωτιά
μεσα μου
και ζέστανε την παγωμένη
ψυχή μου.
Ολη μας η ζωή
έγινε τελικά,
ενα μπουκάλι κόκκινο κρασί
που όσο πάλιωνε
τόσο πιό πολύ
μας άρεσε....
Θα σου αφήσω
αγάπη μου,
την τελευταία σταγόνα.
Κι' ύστερα θα την πιώ
απο τα χείλη σου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου