Σαπούνι και νερό,
να φεύγει απο πάνω σου ο άντρας,
να μην θυμάσαι πιά
την βρώμα αυτής της μάντρας
Σαπούνι και νερό,
κι' ενα σεντόνι καθαρό,
να πέφτεις μόνη να κοιμάσαι
και να'χεις δίπλα σου
ενα μαξιλάρι αδειανό.
Μην με κοιτάς
με μάτια θολωμένα
πονάς εσύ,
μα πόνεσες και μένα.
Πουτάνα είναι η ζωή
δεν είμαι εγώ.
Εγω αγωνίζομαι μονάχα
για να ζώ...
Καλοκαίρι του 2017,
Στην οδό Αριστοτέλους.
Σε μια Αθήνα που βρωμάει απο τα σκουπίδια της καθημερινής μας ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου