Ψυχή,
πού θα βγείς με το τσιγκέλι
απο αυτό το σώμα
το πονεμένο.
Ψυχή, πού πετάς στο ταβάνι
ψάχνοντας το άλλο σου μισό.
Και ξαναμπαίνεις
στο βασανισμένο κορμί,
το στερημένο απο χαρά
και ηρεμία.
Αυτό το ίδιο σώμα,
πού το κάνεις να σπαρταράει
στο άγγιγμά σου,
στο χάδι και στα γλυκόλογα
Σώμα μου αγαπημένο,
κορμί μου βασανισμένο,
που δεν θυμάσαι πως είναι
να μην πονάς.
και πάλι αντέχεις τον πόνο
της ψυχής σου
με καρτερία.
Σώμα που αγαπήθηκες
και αγάπησες
κάθε στιγμή
αυτής της ζωής,
πού,
λύνεσαι μεσ' το νερό
όπως στον οργασμό σου.
Και περιμένεις να σε πάρει
η θάλασσα
στην αγκαλιά της
την ίδια στιγμή,
αυτή την μαγική
στιγμή,
που, ο ουρανός θα ανοίξει
πέρασμα φωτεινό
για να σου ξεφύγει
επιτέλους
η φυλακισμένη σου ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου