Την τελευταία γουλιά
απ΄το ποτήρι σου,
πάντα θα την αφήνεις
για μένα.
Εγώ θα την πίνω, σαν
σηκώνεσαι απ'το τραπέζι
για να φύγεις.
Αυτή μου αφήνεις μόνο
για συντροφιά.
Μ' αυτήν πλαγιάζω
στο κρεββάτι μου
το βράδυ.
Αυτή κυλάει στις φλέβες μου,
το κορμί μου αυτή
το ανατριχιάζει,
σαν ακουμπάει δροσερή
το δέρμα μου.
Δαγκώνω τρυφερά το ποτήρι,
ματώνει τα χείλη μου
το κρύσταλλο
και αργά,κυλάει το κρασί
μαζί με το αίμα.
Μέχρι να φτάσει κάτω
στα σκέλη μου
να τα ποτίσει
όπως η απουσία σου,
που τυρρανάει
το άδειο μου κρεββάτι.
Μικρό αγόρι,
δεν λύνονται τα δεσμά μας
με την φυγή.
Κάποια μέρα, θα γυρίσεις.
Όσο κι'αν φοβάσαι την στιγμή.
Να την αποφύγεις
δεν μπορούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου