Βρήκα στον ύπνο μου
την σκιά σου
και την ρώτησα
αν τελικά με αγάπησες ποτέ,
ή αν μόνο έπαιξες μαζί μου.
Στεκόταν αμίλητη
και με κοιτούσε η σκιά,
μ' εκείνο το βλέμμα σου που
ακόμα τόσο έντονα θυμάμαι.
Δεν μου απάντησε,
μόνο με κοίταγε.
Ύστερα με ρώτησε γιατί
έφυγα,
γιατί χάθηκα και πιά δεν
σε θυμάμαι.
Δεν είχα τίποτα να πω,
πώς να διακαιολογηθώ.
Πώς να σου εξηγήσω
οτι πέθανες.
Και οτι εμείς οι ζωντανοί,
πρέπει να ξεχνάμε
τους πεθαμένους.
Πρέπει να συνεχίζουμε
μπροστά.
Κι' ας κόβεται η ζωή μας
στα δύο οταν ο θάνατος χτυπά.
Με κοίταξες ξανά,
και έπειτα χάθηκες πάλι.
Και ύστερα ξύπνησα και γώ,
στον κόσμο τον δικό μου,
των ζωντανών.
Πήρα βαθειά ανάσα,
έσκυψα το κεφάλι
και προχώρησα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου