Βρέθηκα μόνη, να κοιτώ την θάλασσα ως πέρα στον ορίζοντα, εκεί που το σκούρο μπλέ σχεδόν μαύρο και πηχτό χρώμα της ενωνόταν με το διάφανο μαύρο γκρίζο του ουρανού..
Τα αγριεμένα κύμματα έσκαγαν πάνω στα βράχια, και άφριζαν απο την λύσσα και την μανία τους.
Δεν θα ήθελα να ήμουν ναυαγός μέσα σ'αυτή την άγρια θάλασσα...
Θα προτιμούσα να ήταν καταγάλανη και να με νανούριζε και έτσι να με κατάπινε στο τέλος , γλυκά και ήρεμα.
Γιατί, μια γλυκειά ηρεμία πρέπει να είναι ο θάνατος. όχι μια αγωνία μέχρι να παραδοθείς.
Και ο βοριάς, αχ! αυτός ο βοριάς...
Να σε παίρνει μαζί του, να σε παρασέρνει να του παραδοθείς και αυτός.
Μην βγείς απόψε στο μπαλκόνι σου κυρά, θα σε μαγέψει το φεγγάρι που γεμίζει, και θα σε πάρει ο άνεμος, θα οδηγήσειτα βήματά σου στην μαύρη θάλασσα και τελικά θα ενδώσεις... Και το πρωί, σαν ξημερώσει μουντός ο ουρανός, θα είσαι σύννεφο ψηλά,και θα ταξιδεύεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου