ΠΙΝΔΟΣ. ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2009.
Μιά τεράστια έκρηξη χρωμάτων γίνεται στο μυαλό μου και μου θολώνει τα μάτια.
Τα κλείνω και πλημμυρίζει το κεφάλι μου από τις μυρωδιές που ο αέρας του βουνού μου φέρνει στα ρουθούνια.
Σε συνδιασμό με τα χρώματα, μου δημιουργούν μια γλυκειά ζάλη.
Νοιώθω σαν μεθυσμένη.
Σαν αυτή την γλυκειά ζαλάδα , που σου φέρνει ο έρωτας, μόλις σε πρωτοχτυπήσει κατακέφαλα....
Ολες οι αποχρώσεις του κίτρινου, του καφέ και του κόκκινου, με τα πορτοκαλιά χρώματα να κυριαρχούν , σε χιλιάδες διαφορετικούς τόνους.
Και διαιτητής ανάμεσά τους το πράσινο.
Ενα δάσος που η ομορφιά του σου κόβει την ανάσα.
Ενα βουνό που η μεγαλοπρέπειά του σε καθηλώνει.
Και το ποτάμι που κυλάει ανάμεσα, με την ηρεμία και την σοφία της Φύσης.
1985. Connecticut, USA.
Ιδια χρώματα, διαφορετικές μυρωδιές.
Εδώ, στην Πίνδο, ο αέρας μυρίζει θυμάρι και ρίγανη.
Εκεί, οι μυρωδιές, που τώρα μου είναι γνωστές πιά, τότε, μου ήταν άγνωστες.
Η ζαλάδα του έρωτα, είναι πάντα η ίδια.
Ο άντρας είναι διαφορετικός.
Σκύβει και κόβει ένα αγριολούλουδο. Μοιάζει λίγο με τα δικά μας, κρινάκια του αγρού.Δεν έχει όμως μυρωδιά.
Με μιά απαλή κίνηση, μου το περνά πίσω απο τ'αυτί, ανάμεσα στα μαλλιά μου.
Με κοιτάει τρυφερά, μελαγχολικά, δεν μιλάει, δεν λέει τίποτα.
Ούτε και 'γώ μιλάω....
Τι να πώ? Σε λίγες μέρες θα φύγω...
Θα γυρίσω πίσω στην Ελλάδα.
Ακουμπάω μαλακά τα χείλη μου στα δικά του. Ενα βουβό ευχαριστώ, ενα φιλί απαλό, παιδικό σχεδόν.
Αυτά, είναι όλα όσα μπορώ να του πώ....
2009. Σκύβω και κόβω ένα κυκλάμινο.
Η Πίνδος είναι γεμάτη κυκλάμινα.
Το φέρνω στη μύτη μου. Τα κυκλάμινα, έχουν μιά πολύ λεπτή , απίθανη μυρωδιά.
Κάποτε είχα βρεί ενα άρωμα που μύριζε κυκλάμινο. Του Jacques Fath.
Σταμάτησε να υπάρχει.
Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να καταλάβουν την μυρωδιά του. Και φαντάζομαι οτι γι'αυτό τον λόγο, ελάχιστοι θα ήταν και αυτοί που θα το αγόραζαν....
Το άρωμα...
2008. Σου δίνω το κυκλάμινο σαν να σου προσφέρω κάτι πολύτιμο.
-"Μύρισέ το" σου λέω, "έχει μιά υπέροχη μυρωδιά"...
Το φέρνεις στη μύτη σου μηχανικά, βαρυεστημένα.
Δεν είμαι σίγουρη οτι μυρίζεις κάτι. Αλλά δεν μιλάς...
Τι να πείς? Σε λίγο καιρό , θα φύγεις! Το νοιώθω!
Είσαι ήδη μακρυά μου.
Στέκεσαι δίπλα μου.
Κοιτάμε άραγε στο ίδιο σημείο?
Η ο καθένας μας κοιτάει αλλού?
Γιατί σίγουρα, δεν σκεφτόμαστε τα ίδια πραγματα πιά.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου