ΤΟ "ΧΑΜΕΝΟ" 1% ...

Τελικά με έκανες ίδια με σένα αγάπη μου!
Η μήπως δεν με έκανες εσύ αλλά, ήμουν πάντα και εγώ έτσι;
Να κοιτάω τους άλλους, να τους ακούω να μου λένε "σ"αγαπώ", αλλά να μην μπορώ να βγάλω από το στόμα μου την πολυπόθητη απάντηση.
Να μη μπορώ να πώ "και'γώ", "και'γώ, σ'αγαπώ"...
Να φτάνει η κουβέντα μέχρι τα χείλη μου, αλλά να μην μπορώ να την ξεστομίσω.
Να κοιτάω τους άλλους, μ'αυτό το θλιμμένο και γεμάτο αγωνία βλέμμα που τόσα χρόνια έβλεπα στα μάτια σου, και να μην μπορώ να απαντήσω...
Τώρα, μπορώ να καταλάβω τί ένοιωθες τότε...
Τώρα, σε νοιώθω και 'γώ με τη σειρά μου.
Τώρα, ξέρω τι σημαίνει να περιμένει ο άλλος απο το στόμα σου να βγεί η κουβέντα, και σύ να πνίγεσαι και να μην μπορείς να την ξεστομίσεις.
Και δεν είναι οτι δεν τον αγαπάς, δεν είναι οτι δεν τον "νοιάζεσαι", ή δεν τον πονάς τον άλλον!
Αντίθετα! Πονάς και νοιάζεσαι περισσότερο κιόλας!
Αλλά, είναι αυτό το καταραμένο 1% που λείπει, πού σού λείπει, και πού χωρίς αυτό, δεν ξεστομίζεται η άτιμη η λέξη.
Αυτό το 1%, που ξέρεις οτι δεν θα το βρείς ποτέ.
Πού, λές και βγήκες ελλατωματικός εσύ από το εργοστάσιο, και δεν το έχεις, δεν θα το αποκτήσεις ποτέ, και κατά συνέπεια, δεν θα μπορέσεις ποτέ και να το δώσεις σε κανέναν...
Και έτσι θα μείνεις, σαν τον Σίσυφο, να ανεβοκατεβαίνεις με το φορτίο της αγάπης σου στην πλάτη, ψάχνοντας αιώνια, να το ξεφορτώσεις κάπου, να το προσφέρεις, και να το δεχτείς.
Αλλά, ποτέ, ποτέ κανένας δεν θα βρεθεί να μπορέσει να σε ξελαφρώσει, κανένας δεν θα πορευτεί μαζί σου στην ανηφόρα σου, και κανείς δεν θα σου δώσει χέρι να μην γλιστρήσεις στην κατηφόρα.
Γιατί απλά, εσύ, κανένα χέρι δεν μπορείς να πιάσεις, από πουθενά δεν μπορείς να κρατηθείς...