Έρχεσαι και φεύγεις!
Με πονάς λίγο, με πονάς πολύ.
Μου γλείφεις τις πληγές μου και τις επουλώνεις με φιλιά και μετά με ξαναματώνεις κα με αφήνεις να αιμορραγώ.
Σου απλώνω το χέρι ζητώντας βοήθεια, και σύ μου ρίχνεις αλάτι στην χούφτα για να τρίψω τις πληγές...
Μόλις πάει να χαράξει το χαμόγελο στα χείλη μου, κοιτιέμαι στον καθρέφτη και τρομάζω.
Μα, το είδωλό μου είναι αυτό που βλέπω, και ο εαυτός μου είναι αυτός που με τρομάζει.
Τόσα χρόνια ξόδεψα την ζωή μου να μαθαίνω τους ανθρώπους και δεν έμαθα εμένα!
Και τώρα, ζω με μιάν άγνωστη... και φοβάμαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου