Τρύπωσες πάλι στην ταλαίπωρη καθημερινότητά μου, και με παρακολουθείς από την χαραμάδα που άφησε στη ψυχή μου η αποχώρησή σου...
Μού'μεινε στο τραπέζι του σαλονιού, η φωτογραφία σου στην ασημένια κορνίζα και το παιχνίδι σου, κάτω από τον καναπέ, να ξεπροβάλλει τόσο, όσο είναι αρκετό για να τρομάζει τους επισκέπτες.
Εχεις μέρες να φανείς, και ανησυχώ, τρώς; κοιμάσαι; είσαι καλά;
Για όλα, υποθέτω και εύχομαι...
Εγώ, σε περιμένω, μάταια κάθε βράδυ, να φανείς, και όταν πιά με παίρνει ο ύπνος, νομίζω πως σε ακούω να γυρίζεις και πετάγομαι στον ύπνο μου...
Αδικα. Γιατί, δεν είσαι πουθενά...
Μετράω τις μέρες που λείπεις, λέω πως θα ξανάρθεις, όπως τότε, την προηγούμενη φορά, θυμάσαι;
Είχα πιά πάψει να ελπίζω στον γυρισμό σου οταν σε είδα να στέκεσαι έξω από την πόρτα και να περιμένεις να σου ανοίξω...
Είχα σαστίσει και δεν ήξερα τι να κάνω... Και αν δεν έβλεπα την ανυπομονησία στις κινήσεις σου, δεν ξέρω πόση ώρα θα στεκόμουν εκεί, στη μέση της κουζίνας άπραγη, να σε κοιτάω... Οι φωνές σου με συνέφεραν και άνοιξα την πόρτα...
Είχες ορμήξει μέσα, έπεσες με τα μούτρα στο φαγητό και μετά κοιμήθηκες και γώ δεν ξέρω πόσες ώρες...
Σε κοιτούσα σαστισμένη, πρώτη φορά μου συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Πέρασαν μέρες μέχρι να ξαναβρείς τον παλιό καλό σου εαυτό, και να ξαναρχίσουν τα χάδια και τα παιχνίδια...
Και έπειτα, ξαφνικά, πάει κιόλας μια βδομάδα από τότε... πάλι τα ίδια...
Περιμένω, περιμένω, περνάει η μέρα και λέω θα γυρίσει μέχρι το βράδυ, και οταν βραδυάζει, λέω, το πρωί θά'ναι πάλι εδώ...
Και οι μέρες περνούν...και σύ άφαντος!
Τελικά εσύ, δεν είσαι γάτος, βάσανο ζωής είσαι...
Βάσανο ζωής!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου