Παραμύθι Χωρίς Όνομα…
“Σε μια χώρα του παραμυθιού ζει και κυβερνάει ο βασιλιάς Συνετός. Όλοι είναι ευτυχισμένοι μέχρι που ο καλός άρχοντας πεθαίνει. Στο θρόνο τον διαδέχεται ο υιός του Αστόχαστος, ένας επιπόλαιος κι ανάξιος άνθρωπος, που τα μόνα που τον ενδιαφέρουν είναι τα γλέντια και η άσωτη ζωή. Μοιραία το βασίλειο οδηγείται σε μαρασμό και εξαθλίωση. Σαν φως στο σκοτάδι ο υιός του Αστόχαστου, μη μπορώντας να δεχτεί αυτή τη κατάσταση, αναλαμβάνει πρωτοβουλία να σώσει το βασίλειο. Με τη βοήθεια της φρόνησης και της γνώσης, δυο γυναικών που ζουν μακριά απ' το παλάτι, ξεκινάει μια πορεία γεμάτη περιπέτειες και δυσκολίες. Η παλικαριά αλλά και η ακλόνητη πίστη στο σκοπό του θα τον στρέψει στο τέλος νικητή. Το «Παραμύθι χωρίς όνομα» αποτελεί στην ουσία μια διδακτική αλληγορία -προδίδεται απ' τα ονόματα των ηρώων του- για όλες τις ηλικίες και τις εποχές.” Πηνελόπη Δέλτα, 1910.
Aρχισα να διαβάζω τα βιβλία της Πηνελόπης Δέτα, γύρω στο 1967-68. Η πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα τότε, σε σχέση και με την ηλικία μου, το 1967 ήμουν 8 ετών, σε τίποτα δεν μπορούσαν να με κάνουν να φανταστώ, οτι μπορεί 43 χρόνια αργότερα να ξυπνήσω ενα πρωί σαν το σημερινό, και μέσα από τον υπολογιστή μου και την ανάρτηση του φίλου μου του Μάνου Αντώναρου, να συνειδητοποιήσω έντρομη, οτι το γλυκό, σοφό παραμύθι που συντρόφευε τόσο όμορφα τα παιδικά μου όνειρα, είχε μετατραπεί σε ένα ζωντανό εφιάλτη που τον ζούμε όλοι μας καθημερινά.
Ενας νέος άνθρωπος, ενας καλός ανθρωπος, ενας δημοσιογράφος, που θα μπορούσε να είναι ενας οποιοσδήποτε συνάδελφός μας, είχε πέσει νεκρός, τα ξημερώματα, γαζωμένος από τις σφαίρες κάποιων άνανδρων ανόητων φανατικών ψυχασθενών και κάποιων «άγνωστων» σε μας τους πολλούς, συμφερόντων.
Δεν τον γνώριζα τον άνθρωπο.
Σκέφτομαι με φρίκη τις δύσκολες ώρες που περνά η οικογένειά του, προσπαθώντας να «χωνέψει» την απώλεια που δεν μπορεί να χωρέσει ο νούς.
Και σκέφτομαι με φρίκη οτι ζούμε στην Ελλάδα του 2010, σε «Ενα Παραμύθι Χωρίς Όνομα», σαν αυτό της Πηνελόπης Δέλτα, που κυβερνάει ο βασιληάς Αστόχαστος με την παρέα του, και που, ακόμα, το βασιλόπουλο, ο γιός του Αστόχαστου δεν έχει μεγαλώσει, και η αδερφή του η «Ερήνη» μαζί με την «Κυρα-Φρόνηση» και την κόρη της την «Γνώση» δεν έχουν καταφέρει να ξυπνήσουν τον λαό από τον λήθαργό του, για να βάλουν το βασίλειο σε τάξη...
Ενα χάος η σημερινή Ελλάδα μας, σαν το βασίλειο του βασιληά Αστόχαστου, και ‘μείς, οι υπήκοοι που τό’χουμε ρίξει στο φαγοπότι και την καλοπέραση και αδιαφορούμε για την αλήθεια και το κοινό καλό.
Ξεφυλλίζω σήμερα πάλι τις σελίδες του παιδικού μου παραμυθιού.
Η ψυχή μου είναι από το πρωί βαριά από το τραγικό συμβάν.
Φτάνω στο τέλος του βιβλίου και διαβάζω ξανά και ξανά το ευτυχισμένο τέλος.
Και γεμίζει η καρδιά μου με φόβο, γιατί, η Ελλάδα του 2010, δεν μου δίνει την σιγουριά πως το δικό μας Παραμύθι μπορεί να έχει το ίδιο ευτυχισμένο τέλος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου