Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΚΛΕΙΣΕ ΤΙΣ ΠΕΡΣ(Ε)ΙΔΕΣ"...

Κατέβασε τα ρολλά!
Μην αφήσεις τον ήλιο να μπεί στο σπίτι σήμερα.
Ούτε και την ισχνή γραμμούλα του καινούργιου φεγγαριού, που θα φανεί για λίγο στον ουρανό το βράδυ και γρήγορα θα δύσει, δίνοντας χώρο στην αστερόσκονη που θα πασπαλίσει τα όνειρα εκείνων που ακόμα μπορούν και ονειρεύονται.
Χώσου κάτω από τα σκεπάσματα, όση ζέστη και αν κάνει.
Σκέπασε το κεφάλι σου με το μαξιλάρι, κλείσε τ' αυτιά σου, να μην ακούσουν τραγούδια από τα διπλανά διαμερίσματα.
Τούτη η πόλη είναι βάσανο πιά, σαν τη ζωή που ζούμε.
Πέρσι στο Νότο, την γλύτωσα.
Δεν τα είδα.
Κανένα τους δεν μ'αγγιξε, κανένα τους δεν με ξεγάλασε με ψεύτικες υποσχέσεις...
Μα, φέτος, είμαι πάλι εδώ.
Και 'κείνα, είναι έτοιμα να με χρυσώσουν πάλι, να με μαγέψουν, να μου ψιθυρίσουν γλυκόλογα στ'αυτί, να με πλανέψουν, να τυφλώσουν τα μάτια και το νού μου,να με τρελλάνουν.
Και μετά, το πρωί, με το ξημέρωμα, να χαθούν, αφήνοντάς με να σπαράζω πάνω στο άδειο κρεβάτι...
Μη μ'αφήσεις να βγω στον κήπο το βράδυ.
Κλείσε τα παράθυρα και την πόρτα από τώρα.
Ακου την καρδιά μου, πάει να σπάσει κιόλας από την λαχτάρα...
Θυμάμαι πρόπερσι...
Ξαπλωμένοι στο χορταριασμένο κρεβάτι, πάνω στο σωμιέ, χωρίς στρώμα, με τον ουρανό για ταβάνι και το δάσος για δωμάτιο... και τα πεφταστέρια να μας βρέχουν για να δροσίζουν την κάψα της ψυχής και των κορμιών μας...
"οταν θα πονάει το κορμί μου πιό πολύ απ'τη ψυχή μου", σού'χα πεί, "θέλω να με βάλεις πάνω στη μηχανή, να πατήσεις γκάζι και να μ'αφήσεις να γλυστρίσω σε μιά κλειστή στροφή. Μου το υπόσχεσαι;"
Μα εσύ δεν μου απάντησες...
Το ξέρω πως ξυπνάς τη νύχτα από το παραμιλητό μου.
Κι'ας μη μου λές τί μ'άκουγες να λέω στον ύπνο μου.
Φαίνεται στα μάτια σου.
Κι' έχω τις λέξεις στο στόμα μου, σαν κατακάθι από πικρό καφέ, κάθε πρωί, οταν ξυπνώ.
Τώρα ξέρω γιατί δεν με ξυπνάς πιά οταν φεύγεις το ξημέρωμα.
Γιατί έπαψες να με φιλάς στο στόμα, και μόνο ενα φιλί στο μέτωπο μου δίνεις, πριν κοιμηθείς το βράδι.
Απόψε δεν θέλω να δώ τ'αστέρια να βουτάνε στην ψυχή μου.
Δεν θέλω να μείνω ξύπνια!
Αν δεις ένα σκιάχτρο στην παραλία μη φοβηθείς. Εγώ τό'φτιαξα με τα ρούχα της παλιάς μου ζωής, αυτής που δεν θέλω να θυμάμαι, αλλά που δεν μπορώ να βγάλω και από πάνω μου, γιατί, έχει κολλήσει στο δέρμα μου σαν το πουκάμισο του Ηρακλή...
Ν' ακούσεις τη θάλασσα που θα σου μιλάει.
Σήμερα θα την παρακαλέσω να γίνει αυτή το παραμιλητό μου.
Και θάναι σαν αν με ζάλισε το νυχτολούλουδο και τ αγιόκλημα μαζί...

1 σχόλιο:

WCF είπε...

καλησπέρα Τζούτζη,
χαίρομαι που το σημερινό μου λογοπαίγνιο με τη σατιρική φωτό με τις περσίδες που έβαλα στο προφίλ μου στο φέσημπουκ σου έδωσαν το έναυσμα για το κείμενο...

η Αθήνα είναι σκληρή λοιπόν τον Αύγουστο και όταν υπάρχουν απουσίες, για αυτό πρέπει να έχουμε το φως μέσα μας....