Ο,τι αγαπούσες από μένα, το σκότωσες...
Και μετά εγώ, αναγκάστηκα να μου δώσω την χαριστική βολή.
Για να με λυτρώσω.
Δεν υπάρχει τίποτα πιά που να έχει μείνει από μένα...
Τώρα, πρέπει να περάσει πολύς καιρός, για να υπάρξει μιά καινούργια "άλλη", διαφορετική "εγώ", να σε τραβήξει και να την αγαπήσεις... Γι’αυτό το "άλλο" που θα είναι "εκείνη".
Αλλά αυτή η "άλλη", δεν θα είμαι πιά η "εγώ" που ήξερες.
Και θα πρέπει να σου αρέσω και να με μάθεις πάλι από την αρχή....
Με καινούργιους καυγάδες, και καινούργια ψέμματα, γιατί, αυτά είναι χαρακτηριστικά που δεν αλλάζουν δυστυχώς, τα κρατάς και τα κουβαλάς πάντα μαζί σου...
Και έτσι, θα ξαναφτάσουμε πάλι στο αδιέξοδο.
Πού, δεν θα είναι το ίδιο αδιέξοδο με αυτό που μας οδήγησε εδώ, αλλά θα είναι ενα "άλλο", παρόμοιο αδιέξοδο.
Γιατί, και τα αδιέξοδα δεν αλλάζουν.
Ακριβώς όπως και τα ψέμματα... και οι καυγάδες, μένουν πάντα τα ίδια.
Θυμάμαι πως άπλωνες το μπράτσο σου και ‘γω ακουμπούσα το κεφάλι μου επάνω, και ας με πόναγε ο σβέρκος μου μετά, και αποκοιμιόμασταν έτσι.
Επιανα το δάχτυλο του χεριού σου, και το κρατούσα με την παλάμη μου σαν μωρό.
Ηταν η σιγουριά μου για την νύχτα.
Τι ψεύτικη που είναι η σιγουριά που έχουν ανάγκη οι άνθρωποι!!!
Τώρα,ξαπλώνω μόνη στο κρεβάτι και ακούω στο ipod τον Μαχαιρίτσα να τραγουδάει το "Φλασακι", και θυμάμαι, οταν με είχες αρπάξει ψηλά και με γύριζες...γύρω γύρω στο σαλόνι του σπιτιού μου.
Με κρατούσες αγκαλιά, και μου ψιθύριζες γλυκόλογα στ’αυτί.
Με την βραχνή σου την φωνή...
Αυτή που δεν μπορώ να ξεχάσω ακόμα...
Πάει και αυτό!
Πέρασε...
Έσβησε....
Έμεινε μόνο το τραγούδι στο ipod…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου