ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ"...

Φυσικα και είμαι εδώ.....
Που περίμενες οτι θα ήμουν;
Εδώ, και περίμενα νέα σου... Τι σημασία έχει που είναι οι άλλοι κάτω;
Εσύ δεν είσαι μαζί τους...
Και γώ, είμαι κολλημένη στην οθόνη του υπολογιστή, και περιμένω ένα μήνυμά σου...
Ενα μήνυμα που έρχεται, οχι πάντα, αλλά καμμιά φορά, και πάντα μισό, διστακτικό.
Ενα μήνυμα που νοιώθω οτι κάτι θέλει να πεί, αλλά τελικά δεν το λέει, κάτι προσπαθεί να δείξει, αλλά τελικά δεν βλέπω τίποτα.
Και αναρωτιέμαι, αν εγώ δεν βλέπω κάτι ή αν τελικά, τίποτα δεν υπάρχει για να δώ.
Και μετά, μιά λέξη πάλι, μιά κουβέντα.
Ετσι, πεταμένη τυχαία.
Τυχαία; Που, κάτι προσπαθεί να πεί; ή μηπως που εγώ θέλω απελπισμένα να ακούσω;
Κι' όλα πάλι απ' την αρχή, ξανά...
Τραγούδια αφιερωμένα, που ο στίχος τους έχει νόημα.
Και νόημα δεν βγάζω.
Αλλά, τον ακούς τον στίχο; Η τελικά μόνο εγώ διαβάζω τα ποιηματάκια στους χτύπους της καρδιάς μου;
Ενα μήνυμα που δεν έρχεται, μια ατελείωτη σιωπή που με τσακίζει.
Και που λέει ταυτόχρονα οσα τα λόγια δεν μπορούν να πουν, οσα εμείς φοβόμαστε ή δεν τολμάμε να ξεστομίσουμε.
Μάτια που είναι βουρκωμένα και που δεν λένε να ξεσπάσουν.
Πως γαμώτο να σου πώ οτι μου λείπεις;
Και,Τί μου λείπει από σένα, που ποτέ δεν είχα ετσι κι'αλλοιώς;
Αποχή, Σιωπή, Απουσία.
Είσαι αραγε κρυμμένος πίσω απο την οθόνη και κοιτάς οπως και 'γω;
Η έχεις κλείσει τελείως τα ρολλά και έχεις κατεβάσει τον διακόπτη;
Υπομονή, Υπομονή, Υπομονή.
Μόνο ο χρόνος μπορεί να μου δώσει απάντηση...
Και του αρέσει να με βασανίζει έτσι...
Το ξέρω το παιχνίδι του.
Το'χω μάθει, από μικρό κορίτσι...
Να μετράω τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες...
Να κοιμάμαι και να ξυπνάω περιμένοντας την απάντησή μου...
Και αυτή να μην έρχεται... και 'γώ να περιμένω...
Πείσμα. Πίστη. Ελπίδα. Διαίσθηση.
Μένω ακόμα εδώ.
Περιμένω.
Θά'ρθει!
Δεν μπορεί! Θά'ρθει!
Κάποια στιγμή...θά'ρθει.