Αντηχούσε στ' αυτιά της ώρες μετά που είχε κλείσει το τηλέφωνο.
Η φωνή του!
Αυτή η βραχνή ζεστή φωνή, πού δεν είχε ποτέ της ξεχάσει, από την πρώτη φορά που της είχε ψιθυρίσει σιγανά στ'αυτί, τα ερωτικά τους γλυκόλογα.
Δεν την είχε ξεχάσει ποτέ, και ας είχαν περάσει τόσα χρόνια πιά!
Και μπόρεσε αμέσως να διακρίνει την θλίψη και την νοσταλγία που έκρυβε μέσα της.
Ίδια νοσταλγία με αυτήν που έκρυβε η δική της ερώτηση αν "ήταν καλά"...
Άλλα ήθελε να του πεί οταν τον ρώτησε αν ήταν καλά, και ήταν σίγουρη πως και εκείνος άλλα ήθελε να της απαντήσει οταν της είπε πως, "ναί ,καλά ήταν, μόνο λίγο αγχωμένος από την δουλειά"...
Μα ο κόμπος στο λαιμό της δεν την άφησε.
Τον ρώτησε τα τυπικά, αυτά που έπρεπε να ρωτήσει και μετά, δίστασε για λίγο, δεν ήθελε να κλείσει το τηλέφωνο, αλλά ήξερε πως δεν θα άντεχε και να μείνει ακόμα για πολύ στη γραμμή.
Τελικά συμφώνησαν να μιλήσουν κάποια στιγμή, μερικές μέρες αργότερα, για αυτά που ήθελε να μάθει.
Και έκλεισαν το τηλέφωνο.
Και έμεινε εκεί, κρατώντας το, κοιτάζοντάς το, βουβό πιά κι' αυτό όπως και εκείνη...
Τελικά τον είχε αγαπήσει πολύ!
Ακόμα τον αγαπούσε!
Δεν είχε να κάνει με το αν ο καθένας τους πιά τραβούσε τον δρόμο του.
Τελικά, τον είχε αγαπήσει πολύ!
Μόνο αυτόν είχε αγαπήσει έτσι στη ζωή της.
Και το ήξερε πως ποτέ πιά δεν θα ξαναγαπούσε έτσι, κανέναν άλλον.
Δεν την ένοιαζε τι έλεγαν οι άλλοι, τί έλεγε και αυτή η ίδια, αν "άξιζε τον κόπο" ή όχι.
Ούτε ήξερε, ούτε την ένοιαζε, γι' αυτό τώρα πιά μπορούσε να είναι σίγουρη.
Τόσος πόνος, τόση αγάπη, τόσα δάκρυα...
Δεν το έψαχνε πιά, αν αξιζε τον κόπο ή όχι.
Τον είχε αγαπήσει δυνατά, είχε σπαράξει από το κλάμα πάνω στο κρεβάτι της, είχε πονέσει από την απουσία και την έλλειψή του.
Είχε νοιώσει μέσα της την μαχαιριά να μπήγεται βαθειά στην καρδιά της.
Την είχε παραλύσει ο πόνος της αγάπης, το να τον θέλει απελπισμένα, και να ξέρει οτι δεν μπορεί, δεν γίνεται πιά να τον έχει.
Το είχε νοιώσει αυτό, και άξιζε τον κόπο. Όσο και αν το είχε πληρώσει ακριβά.
Αξιζε γιατί, έτσι είχε νοιώσει πως ήταν ζωντανή!
Γιατί ζωντανός, δεν είσαι μόνο οταν γελάς, είσαι και όταν κλαίς... ιδίως όταν κλαίς.
Όταν νοιώθεις πως η ψυχή σου κοντεύει να φτάσει στο στόμα σου από τον πόνο!
Έτσι όπως σου κόβεται η ανάσα από ενα φιλί, την μιά στιγμή, και την άλλη, η πίκρα και το παράπονο σε σκοτώνουν όπως το δηλητήριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου