Μελετούσα το κρανίο σου
πάνω απο τον ανοιγμένο
δανεικό τάφο.
Αγγιζα τις εσοχές που
κάποτε ήταν τα μάγουλά σου
Έφερνα τα χέρια μου
πάνω στους κροτάφους σου.
Πονάς;
Έχεις ημικρανία;
Χτυπούν δυνατά,οι ανύπαρκτες
πια φλέβες;
Σε τριβελίζουν ακόμα;
Βλέπω αυτό το μισό,
κρυμμένο σου χαμόγελο
να μου χαμογελάει.
Εγώ είμαι εδώ.
Είσαι κάπου τριγύρω;
Πως είναι δυνατόν
αυτό το μικροσκοπικό κουφάρι
να είσαι εσύ;
Ολόϊδιος εσύ;
Και να μου χαμογελάς!
Σε χαϊδεύω απαλά.
Κοιτώ τον σαστισμένο εργάτη
Με ένα νεύμα μου,
σε κλείνει μέσα σε ένα
μικροσκοπικό κουτί.
Το παίρνω και το τοποθετώ
στο κενοτάφιο.
Αυτό που εσύ ο ίδιος
διάλεξες.
Εδώ θα μένεις πιά.
Εδώ ήθελες.
Κλείνει η μαρμάρινη πλάκα
με το όνομά σου πάνω.
Au revoir, λοιπόν
πατέρα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου