Ξυπνώ απο τις αχτίδες του ήλιου
που δειλά τολμούν να μπούν
στην κάμαρή μου.
Μεσημέρι περασμένο,
ακόμα μιας Κυριακής
που περιμένει
να αλλάξει ο κόσμος
και εν τω μεταξύ, αλλάζει εμάς.
Μακραίνουν τα νύχια και τα μαλλιά,
σαν των πεθαμένων.
Και οι μέρες εναλλάσονται
χωρίς καμμία διαφορά.
Πονάει το κορμί,
όλο και περισσότερο
κάθε μέρα.
Μα, εμείς, συνηθίζουμε στον πόνο
και δεν νοιώθουμε πιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου