Θ., σ'ευχαριστώ...

"Cat on a hot tin roof".
Είναι ο τίτλος του blog μου. Στην ακριβή του μετάφραση, σημαίνει "γάτα πάνω σε μιά καυτή τενεκεδένια σκεπή".....φαντάζεσται τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τις κατα-καημένες τις πατούσες της......
Είναι όμως και ο τίτλος ενός από τα πολύ καλά κινηματογραφικά έργα που έχει κάνει ο αμερικανικός κλασσικός κινηματογράφος.
Που στην Ελλάδα , το έργο, κυκλοφόρησε με τον τίτλο "Η λυσσασμένη γάτα"... αυτή είναι η παράφραση αλλά και η μετάφραση ταυτόχρονα.
Μιά ταλαίπωρη ψωραλέα πενηντάρα γάτα που ζεματιούνται οι πατούσες της, πάνω σε μιά καυτή τενεκεδένια σκεπή...... και αγωνίζεται να σταθεί στη σκεπή να μην πηδήξει, να αντέξει την ζέστη που την ζεματάει, να σταθεί στις πατούσες της, στα πόδια της, να τα καταφέρει.
Κάπως έτσι ένοιωθα και 'γω, πριν λίγο...
Ενα κλικ, ενα "οnline", ενός φίλου, ενα τηλεφώνημα, δυό κουβέντες... με κρατάνε ακόμα επάνω....
Δεν ξέρω πόσο θα κρατηθώ πάνω στην σκεπή, γιατί πραγματικά ζεματάει, και 'γω δεν έχω πολλά αποθέματα αντοχής τελευταία. Ομως ακόμα δεν πήδηξα.... με κράτησε η κουβέντα μας...
Θ., για ότι μπορεί να σημαίνει αυτό, σ'ευχαριστώ.........

ΑΦΕΛΗΣ Η ΗΛΙΘΙΑ?

Τί είμαι τελικα από τα δύο? Αναρωτιέμαι......
Πιστεύω εύκολα τους ανθρώπους και τούς θεωρώ καλούς καταρχάς? Μέχρις αποδείξεως του εναντίου? Και δεν βλέπω ποτέ τελικά το εναντιο? οπότε αυτό με κάνει αυτόματα και ηλίθια?
Και αφελής καί ηλίθια λοιπόν..........

ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ..

Εσύ το άνοιξες αγάπη μου! Κοίτα τώρα τι βγήκε από μέσα, και τι συνεχίζει να βγαίνει.
Εγώ δεν μπορώ να το ελέγξω πιά. Μέθυσα από τα αρώματά του, νύσταξα γλυκά, και τώρα ναρκωμένη έτσι από το μεθύσι αυτό, δεν ξέρω πιά τίποτα...ούτε τα σωστά, ούτε τα λάθος!
Ολα όσα μου μάθαινες , και μπαίνανε μέσα στο κουτί τόσους μήνες τώρα, πάει ξεχύθηκαν ανεξέλεγκτα, και δεν γυρίζουν πίσω......
Δεν μπορώ πιά να τα μαζέψω, δεν θέλω κιόλας ,νομίζω, πιά.....
Τώρα στις τρείς τα ξημερώματα, ακούω μουσική και γράφω, τριγυρίζω στο σπίτι μου,κάνω ντούς στις τέσσερεις, ξεχνάω να πάρω γάλα και το πρωϊ, βλαστημάω αλλά δεν με νοιάζει και πολύ, πίνω καφέ και ας μην κάνει.....δεν έχω άλλη οδοντόπαστα , την πήρες φεύγοντας, αλλά δεν πειράζει τρίβω τα δόντια μου με αλάτι και σόδα... ναι!!! βρήκα στο ντουλάπι σόδα φαγητού, εψαχνα το γάλα... Κάποια στιγμή θα πάω και στο σουπερμάρκετ... Δεν ξέρω σε ποιό! Η μάλλον ξέρω αλλά δεν σου λέω!!!
Βάζω πλυντήριο τα μεσάνυχτα και στεγνωτήριο στις δύο το πρωϊ, και μετά αυτό το καταραμένο, οταν τελειώσει κουδουνίζει συνέχεια μέχρι να ξυπνήσω και να το κλείσω. Μετά δεν κοιμάμαι πιά, ακούω τα κοτσύφια στον κήπο να φλυαρούν... σίγουρα με κουτσομπολεύουν, αλλα τα δωροδοκώ με ψωμί για τοστ και έτσι δεν μιλάνε.....εχω την εντύπωση οτι με περνάνε για τρελλή, το λιγότερο ιδιόρυθμη...αλλά δεν με πειράζει.
Μου λείπεις πολύ κάποιες στιγμές, άλλες πάλι, δεν ξέρω.
Αν ήσουν εδώ, δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα από όλα αυτά.
Θα είχα γάλα το πρωϊ, αλλά θα έπρεπε να βάζω σε τάξη το ψυγείο και την ζωή μου!
Για σένα η τάξη είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Για μένα τάξη είναι η αταξία.
Σήμερα το βράδυ, άκουσα τα πρώτα τζιτζίκια του φετινού καλοκαιριού.....
Μ'αρέσουν τα τζιτζίκια! Μοιάζουμε πολύ ξέρεις...ένα τζιτζίκι είμαι και 'γω τελικά φαίνεται...
Δεν έπρεπε να σου είχα παραγγείλει τούρτα γενεθλίων απο την "Δέσποινα" Αν είχα πάρει σοκολάτα από το " La Cigale", δεν θα είχες θυμώσει ποτέ!
Μπορεί έτσι, να μην είχε ποτέ ανοίξει και το κουτί............

ΤΡΕΙΣ ΤΟ ΠΡΩϊ...

"Τα λεφτά μου όλα δίνω, για μιά ζημιά,
που να κάνει άνω κάτω τη λογική σου"............

ΕΝΑ ΣΠΙΡΤΟ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ......

"Ενα σπίρτο στο τραπέζι πήρε μόνο του φωτιά, κι' αρχισε η φωτιά να παίζει στην δική σου την ματιά."
Πας για να βγάλεις τ'άχτι σου , Μα δεν θα γίνω στάχτη σου,
κι'αν μ'έκαψες , κι'αν μ'έκαψες, να μ'αγαπάς δεν έπαψες....
Ποιός διάολος αφήνει τα σπίρτα στο τραπέζι ετσι χύμα?
Γιατί καπνίζω γαμώτω?
Πεθύμησα τις νύχτες μου τις μοναχικές, εκείνες που φόραγα τα ακουστικά για να μην ακούν οι άλλοι που κοιμόντουσαν, και 'γω είχα στη διαπασών τις ζεϊμπεκιές του Μητροπάνου, και χόρευα μόνη μου, μες' την νύχτα , στο σκοτεινό σαλόνι, σαν τρελλή....
Τώρα θέλω μιά τζούρα απο ενα πουράκι. Σαν τρελλή το θέλω. Αλλά δεν καπνίζω πιά.... υποτίθεται.... και στο δωμάτιο,κοιμάσαι εσύ, και μόλις σηκωθώ απο το κρεβάτι, νοιώθεις την απουσία μου και ξυπνάς...
16/11/2007
Τώρα τελευταία, ονειρεύομαι τις νύχτες, πώς εκεί που κάθομαι, ξαφνικά, σηκώνομαι παίρνω λεφτά και διαβατήριο και φεύγω... έτσι , χωρίς προορισμό........ χωρίς αιτία και αφορμή.....απλά την κάνω..........και όταν ξυπνάω, αρχίζω να ονειρεύομαι, την μέρα που το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα..
αλλά, πώς ξεφεύγεις απο τον εαυτό σου? πώς του κρύβεσαι? και που πας?

20/6/2008.

Πας σπίτι σου αγάπη μου.....
Εκεί που ανήκεις. Στο σπίτι σου..... Από 'κεί που δεν μπορεί να σε διώξει κανείς. Μπορεί να έρθει και να φύγει όποιος νάναι αλλά εσύ είσαι πάντα εκεί..... Με το πουράκι σου δίπλα στο τασάκι να σιγοκαίει, πιό πολύ για την ηδονική του μυρωδιά και την απόλαυση να το γλύψεις και να το σαλιώσεις πρίν το ανάψεις, παρά για τον καπνό που θα κατέβει κάτω στα πνευμόνια σου.Και το σφηνάκι σου δίπλα στο τασάκι, με την παγωμένη βότκα, να σιγοκαίει το λαρύγγι σου.
Εδώ είσαι τώρα. ακούς τον Μαχαιρίτσα να τραγουδάει "πόσο σε θέλω"! Απαντάς στον εαυτό σου ,"κολασμένα πολύ"! Αλλά οπως λέει και ο Καβάφης, "δεν ενδίδεις"......
Ξέρεις την δύναμη και την αδυναμία σου.Αυτήν ανάμεσα στα πόδια σου και στο βλέμμα σου που μπορεί να σκοτώσει. Σφίγγεις τα χείλια , τα χέρια και τα σκέλια σου. Μπορείς να αντέξεις τα πάντα! Μόνο το ψέμα δεν μπορείς να συγχωρήσεις.......

ΚΑΘΑΡΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

Να εξηγούμαστε...... Αυτά που γράφω τώρα, δεν έχουν να κάνουν με τα σχόλια που αφησαν στην προηγουμενη ανάρτηση κάποιοι φίλοι μου. Αντίθετα, σ'αυτούς που βρέθηκαν δίπλα μου σε μιά δύσκολη στιγμή της ζωής μου, χρωστάω ευγνωμοσύνη, και ίσως έτσι να έμαθα και ποιούς πραγματικά δικούς μου ανθρώπους έχω στην ζωή μου.
Για τους άλλους είναι αυτά που γράφω τώρα.
Γι'αυτούς που εύκολα ξέρουν να σχολιάζουν και να κρίνουν τηλεφωνικά το πως, το γιατί κλπ.κλπ.
Σ'αυτούς λοιπόν απευθύνομαι για να τους πω, ξεκάθαρα, πως στο blog του ο καθένας, γράφει ότι γουστάρει, και οποιος θέλει, μπορεί να το διαβάσει, είναι μάλιστα,και ευπροσδεκτος αν θέλει να αφήσει επώνυμα, αν δεν κωλώνει το σχόλιο του, αλλά αν δεν θέλει, με ενα κλικ, μπορεί να την κάνει για μιά άλλη ιστοσελίδα και να αφήσει την δικιά μου στην ησυχία της. Εγώ γράφωντας εδώ, οτι γουστάρω, δεν ενοχλώ και δεν θίγω επώνυμα τουλάχιστον κανέναν. Αν κάποιοι βρίσκουν σε αυτά που γράφω πράγματα που μπορεί να τα ταυτίζουν με τον εαυτό τους, αυτό ειναι δικό τους πρόβλημα, οχι δικό μου. Και αν όντως θεωρούν οτι τους προσβάλλω, δεν ξέρω ποιοί μπορεί να είναι αυτοί, πάλι υποθετικά μιλάω, τότε ας μου ζητήσουν επώνυμα τον λόγο, και ευχαρίστως να απολογηθώ και να ζητήσω και συγγνώμη αν τους έχω πραγματικά θίξει σε κάτι. Αλλα το δικαίωμα να γράφω οτι μου κατέβει γιατί έτσι γουστάρω, δεν μπορεί κανένας να μου το στερήσει. Μπορεί άνετα να μην μπει ποτέ στην σελίδα μου, όπως φαντάζομαι θα κάνουν εκατομμύρια χρήστες που την αγνοούν παντελώς, δεν είμαι δα και καμμιά διάσημη στον χώρο. Ας με αγνοήσουν λοιπόν όσοι δεν τους αρέσουν αυτά που γράφω αντί να με μαλώνουν λές και είναι οι κακοί μπαμπάδες η δάσκαλοι... Είμαι αρκετά μεγάλη για να με μαλώνετε.... τώρα πιά. Σε όσους δεν αρέσω έτσι όπως είμαι, γιατί ποτέ δεν κρύφτηκα για το τί και ποιά είμαι, όσο με ξέρω τουλάχιστον,ας μην με διαβάζετε, ας μη με κάνετε παρέα, ας μη μου μιλάτε αν με ξέρετε, ακόμα και αν κάποτε με γνωρίσατε, ξεχάστε με. Διαλέξτε οτι θέλετε απο αυτά, αλλά, να μου στερήσετε την δυνατότητα να λέω και να γράφω οτι θέλω, εφόσον δεν σας αφορά, και δεν σας θίγει, σόρρυ, μάγκες..... αυτό, δεν γίνεται.

ΥΠΝΟΣ ΛΥΤΡΩΤΗΣ

Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ. Να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω ξανά. Και πέσανε τότε όλα τα τηλεφωνα και οι επισκέψεις.... Εμένα με τύλιγε μιά γλυκειά νάρκη, και ήθελα να με αφήσετε ήσυχη να κοιμηθώ, και κάθε λίγο και λιγάκι, κάποιος ενοχλητικός μου μιλούσε, με εμπόδιζε να κοιμηθώ, να ησυχάσω....
Δεν έχω κουράγιο να γράψω τίποτα τωρα. Είμαι πολύ κουρασμένη, εξαντλημένη, άδεια , στεγνή,
Ισως αργότερα μπορέσω ξανα, τώρα νοιώθω μόνο απέραντη κούραση. θέλω πάλι να κοιμηθώ, και αν μπορούσα να μην ξαναξυπνήσω πιά....

ΒΓΑΖΩ ΔΟΝΤΙΑ...... ΠΡΟΣΟΧΗ!!

Είμαι επικίνδυνη, γκρινιάρα, παραπονιάρα και συν τοις άλλοις, πρησμένη στο στόμα σαν να έχω κάνει τα ακατανόμαστα!!!!!!!!!
Μην βάζετε πονηρές σκέψεις στο μυαλό σας... απλά ενα εμφύτευμα έπρεπε να κάνω... Ο γιατρός με είχε προειδοποιήσει. "Την τρίτη μέρα θα πρηστείς , και θα πονάς αρκετα"..... -"Μου τά'χουν πρήξει άλλοι πρίν, μην ανησυχείς, δεν θα φανεί," του απάντησα.... τελικά όμως, υπάρχει και περισσότερο από οτι πίστευα.....
-"No oral sex!" μου είπε, .... οκ του απάντησα... Αν αποστειρώσω "το όργανον" σε Listerine? τον ρώτησα?
_"ανατριχιάζω και που το σκέφτομαι" μου απάντησε σκάζωντας στα γέλια....."αν βρείς άντρα που να το δεχτεί..... θα σε παραδεχτώ!!!!!!!"
Πάντως, τωρα που το σκέφτομαι, θάπρεπε να έχει βρεθεί κάποιο τέτοιου είδους αποστειρωτικό υγρό... Ετσι τώρα , λέμε, για να κάνουμε κουβέντα... οχι τίποτα περισσότερο..... θα βοηθούσε και χτές, με την εθνική μας.... θα ήταν πιό εύκολο να καταπιούμε την πίκρα μας και την απογοήτευση μας. Εντάξει παιδιά δύο φορές το ίδιο θαύμα, δεν γίνεται, ουτε στα φωτο-ρομάντζα...... Ωχ! τα θυμάστε το φωτο-ρομάντζα? τρελλοί έρωτες, δακρύβρεχτοι τυπωμένοι στο χαρτί, μαυρό-ασπροι γεμάτοι πάθος και δυσκολίες.... που σε κρατούσαν απο εβδομάδα σε εβδομάδα, με αγωνία να φτάσει η Τρίτη, η Πέμπτη, ανάλογα πότε κυκλοφορούσε το περιοδικό, για να διαβάσεις την συνέχεια...... και κλάάάάάάάάάάμα η κυρία , και δώστου πάλι από την αρχή για την επόμενη εβδομάδα...... "Ρομάντζο", "Ντομινό", Θησαυρός", "Πάνθεον", κάθε μέρα και ένα, κάθε μέρα και άλλος έρωτας, κάθε μέρα και άλλος πόνος, κάθε μέρα και άλλο βάσανο..... αλλά το κλάμα, πάντα το ίδιο.....
Μου φαίνεται πως τον τελευταίο καιρό, και 'γώ στο blog μου, κάπως έτσι σας έπρηξα λιγάκι με το δικό μου έρωτα..... προσπαθώ λοιπόν να επανορθώσω αν καταλάβατε καλά....
Δεν μου πέρασε τελείως, αλλά περνάει, το χωνεύω σιγά-σιγά, και χωρίς Listerine..... και θα περάσει.. που θα πάει.... Αυτά για σήμερα .... Κυριακή πρωϊ, πάω να ποτίσω τον κήπο μου, να ακούσω τα κοτσύφια μου να κουτσομπολεύουν, ίσως βγώ και καμμιιά βόλτα... που ξέρεις, με τέτοιο στόμα μπορεί να έχω και καμμιά επιτυχία!!!!!!!

ΜΗΝ ΞΑΝΑΡΘΕΙΣ.....

Το στόμα ακόμα μουδιασμένο, ο πόνος στα δόντια αφόρητος..... η καρδιά κομμάτια.
Μα ένα είναι τώρα πιό καθαρό από ποτέ.
Μην ξανάρθεις, μην με ξαναπάρεις τηλέφωνο, αφησέ με ...
Ανοίγω μόνη μου τη πόρτα του σπιτιού μου, κανείς δεν με περιμένει. Aλλά και όταν ήσουν εκεί, ησουν μισός. Παίρνω ενα παυσίπονο, ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, κουλουριάζομαι, ο γατούλης αγκαλιά μου, ακόμα μια φορά στην ζωή μου, ο μόνος που είναι σταθερά δίπλα μου........
Mην ξανάρθεις!
Αρκετό κακό μου έκανες. Με τσάκισες!
Πέρασε όλο το βράδυ. Πόνος απο την επέμβαση, και κλάμα, δεν ξέρω πιό ηταν πιό δυνατο, πιό πονούσε περισσότερο. Και τα τηλέφωνα δίπλα μου περιμένωντας να πάρεις ,να ρωτήσεις τουλάχιστον τι κάνω, πως είμαι. Μα δεν πήρες.
Δεν πειράζει. Πέρασε και όλη η σημερινή μέρα, ουτε ενα σημείο, ενδιαφέροντος. ενα τηλέφωνο, ενα "τι κάνεις, πως είσαι. ". Παίρνω το μήνυμα, καταλαβαίνω πιά καθαρά πόσο πολυ με ξεγέλασεςμ πόσο πολυ με κοροϊδεψε αυτή η γλυκειά φωνή που μου ψυθίριζε στ'αυτί μου γλυκόλογα, 15 μήνες πρίν. Γιατί, το "τι κάνεις?" και "αν πονάς?". Αγάπη μου, δεν έχουν καμμιά σχέση με το μπερδεμα της ζωής σου..... μόνο με το πόσα νοιώθεις, για κάποιον.....
Μην ξανάρθεις λοιπόν!
Αξίζω πολύ περισσότερα, και σίγουρα άξιζα ενα τηλεφώνημα για να μάθεις τι κάνω,...αλλά, ξεχνάω πάλι, οτι απλά δεν σε νοιάζει... ουτε αυτό, ουτε εγώ..... ΄τωρα πιά, δεν "περνας καλά", ποιός λοιπόν ο λόγος.........Γι'αυτό λοιπόν,
Μην με ξαναπάρεις, τηλέφωνο, μην ξανάρθεις ποτέ. Τελειώσαμε.

ΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

-Γύρνα σελίδα!
Γύρνα σελίδα και προχώρησε. Κοίτα να βάλεις πάνω σου και κανένα κιλό, που έχεις φέξει, και τελείωνε!
Καλό ήταν όσο κράτησε, στην αρχή δηλαδή, γιατί κανονικά έπρεπε να είχε τελειώσε νωρίτερα, καλό ήταν λοιπόν, αλλά τελείωνε με αυτή την υπόθεση......πιά!¨
Εξ΄άλλου, εσύ μόνη σου τό΄λεγες...too good to be true...and to last!
Και τώρα?
Τωρα δεν είναι εύκολο. Τώρα πονάει πολύ! Τώρα για να γυρίσει η σελίδα πρέπει να την σκίσω.
Και αν την σκίσω θα λείπει πάντα πάντα κάτι, ενα κομμάτι μου θα λείπει πάντα, θα είναι μισό.
Την έσκισα λοιπόν!
Την κράτησα στα χέρια μου, την κοίταξα για λίγο, μετά την έκανα μιά μπαλλίτσα τόση δά, την τσαλάκωσα και την έσφιξα στην παλάμη μου, σαν πολύτιμο φυλάχτό, την κράτησα στην γροθιά μου πάνω στην καρδιά μου, με την ελπίδα πως μπορεί ίσως κάπως να την άκουγε πως χτυπούσε δυνατά, σαν τρελλή, και τα ήθελε όλα πίσω πάλι! Μετά, την ίσιωσα ξανά, σιγά σιγά, και έτσι όπως ήταν μισο-τσαλακωμένη και κακοσκισμένη, την έβαλα πίσω στη θέση της.
Εκλεισα τη βαλίτσα μου και έφυγα.
Σκέφτηκα να αφήσω δυό άλλα χέρια να με χαϊδέψουν, που δεν θα ήταν τα δικά σου χέρια, , μα δεν μπόρεσα!
Σκέφτηκα πόσο αγαπούσα τα χέρια σου, πόσο ακόμα τα αγαπάω, και βούρκωσα από μέσα μου.
Ποτέ πιά δεν θα αφήσω να ξαναφανούν τα δάκρυα να τρέχουν...Και αυτός ο πόνος είναι ο πιό κακός, ο χειρότερος!!!
Την γύρισα λοιπόν τελικά την σελίδα! Μόνη μου, μέσα σε ένα Σαβατοκύριακο. Σ'ένα ξένο μέρος,που δεν με ήξερε κανείς και δεν με ένοιαζε αν με έβλεπαν στον δρόμο να κλαίω.
Μισογραμμένη, χωρίς το happy end που ονειρευομουν, και σκισμένη απότομα και άτσαλα από το βιβλίο της ζωής μου.
Πονάει πολύ ακόμα, πονάει σαν κόψιμο από χαρτί.....αλλά έχει γυρίσει πιά....
Τώρα γυρίζω το βράδυ στο άδειο σπίτι, όσο πιό αργά μπορώ, κρύβομαι μέσα και δεν απαντάω στα τηλέφωνα, όπως τα ζώα που κρύβονται και γλυφουν τις πληγές τους μέχρι να γιατρευτούν..... Γιατρεύεται άραγε αυτή η δική μου? Η μήπως δαγκώνω τον εαυτό μου μόνη μου?
Ο φίλος μου ο Μάνος λέει, πως "το αύριο" δεν ξέρεις αν υπάρχει.
"Το τώρα" πονάει, Εσύ μου έλεγες "καλά περνάμε , τι ψάχνεις......." .Και'γω, πονούσα και σου'λεγα, "θέλω τώρα"! αυτά που εσύ μου'ταζες αύριο, γιατί ήθελες χρόνο......

5 ΙΟΥΝΙΟΥ 1976 ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ......

-Φύσα κόρη μου, πάρε μια ανάσα, μια ανάσα ακόμα...
-Αφήστε με ήσυχη! Ησυχη.... Ησυχη....
-Αφήστε με.... αφήστε με....
-Ησυχη....
Μια απόλυτη ηρεμία, παντελής έλλειψη βάρους, μια ψυχή που πετούσε προς τα πάνω, ενα κομματι ύλης χωρίς σχήμα, χωρίς βάρος, που μπορούσε να πάρει όποια μορφή ήθελε, που είχε κολλήσει ψηλά στην γωνία στο ταβάνι, που την τραβούσε το φώς, αυτό το καθαρό, το αγνό το εκτυφλωτικό φώς της αλήθειας και της γνώσης, και από την άλλη η φωνή,
-φύσα κόρη μου, πάρε μιαν ανάσα ακόμα, φύσα γλυκειά μου, "σάτι μι"..... φύσα ακόμα μια φορά,
-αφήστε με ήσυχη.....
και μετά, δυο χέρια που πιάνανε με απελπισία το κεφάλι τους, και 'γώ, που τά'βλεπα όλα αυτά από ψηλά , απο την γωνία στο ταβάνι, και που τον ακουγα να λέει, -μη μου το κάνεις αυτό παιδί μου......... μη μου το κάνεις αυτό...
Και γύρισα πατέρα, γύρισα, γιατί δεν μπορούσα να σε απογοητεύσω, γύρισα γιατί μου το ζήτησες.
Αλλά, δεν μού'πες ποτέ πόσο πονάει η επιστροφή, ούτε οτι είναι πάντα μισή, δεν τό'ξερες ισως, δεν μπορούσες να το φανταστείς, αλλοιώς δεν θα μου το ζήταγες ποτέ! Ποτέ! Ποτέ......
Τριανταδύο χρόνια προσπαθώ να συνηθίσω. Τριανταδύο χρόνια ψάχνω να βρώ κάποιον να καταλάβει γιατί το μυαλό μου χάνεται κάποιες στιγμές και είναι αλλού.
Και τι να πείς στον άλλον που δεν μπορεί να καταλάβει, αφού ούτε και ΄γω η ίδια καλά καλά δεν ξέρω...
Μιά ζωή μισή! Που πρέπει να ζεί όπως οι άλλοι, να κλείνει τα μάτια σ'αυτά που βλέπει παραπέρα από των άλλων τα μάτια, που νοιώθει περισσότερα από αυτά που νοιώθουν οι υπόλοιποι, που πονάει για πράγματα που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν καν.
Τριανταδύο χρόνια μετά, ίδια μέρα, ίδια ώρα, της Αναλήψεως και πάλι.....
Αχ! να μπορούσε νάταν αληθινό το φίδι του Μικρού Πρίγκηπα..... Ετσι, με ενα τσίμπημα, να μην πονέσω πολύ, να πάψω να πονάω πιά, και να γυρίσω πίσω στο αστεράκι μου. στο άλλο μου μισό, στο τριαντάφυλλό μου, στο παιδάκι που δεν γέννησα ποτέ, και που είναι όλα εκεί ψηλά και με περιμένουν....
Και'γω, κάθομαι ακόμα εδώ και φυσάω, γιατί τότε, τριανταδύο χρόνια πρίν σου το υποσχέθηκα. Φυσάω χωρίς να ξέρω το γιατί και το αν αξίζει να συνεχίζω να το κάνω πιά....