Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2007

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Με πιάνει τις μέρες των γιορτών, όλους δηλαδή μας πιάνει.
Ισως γιατί μας έχουν πεί πώς τότε όλα πρέπει να είναι μαγικά, όλα να είναι ζαχαρωμένα. Και είναι τότε ακριβώς που διαπιστώνουμε πώς το αλεύρι έχει σκουλίκια, τα αυγά είναι χαλασμένα και η ζάχαρη έχει κρυσταλλώσει , και το κέικ της ζωής μας, αντί να φουσκώσει στον φούρνο, πάτωσε...
Και μας βρίσκει η παραμονή της Πρωτοχρονιάς, χωρίς βασιλόπιττα, και χωρίς βασιλόπουλο, και χωρίς παραμύθι. Σαν τα κοριτσάκια πού μόλις έκαψαν το τελευταίο τους σπίρτο. Και ο βάτραχος που φιλάνε απεγνωσμένα στο στόμα, δεν γίνεται με τίποτα πρίγκηπας.
" Οι σχέσεις δεν είναι ζαχαρόνερο , μάτια μου," μου λέει η αδερφή μου, " και το κεικ για να πετύχει, θέλει συνταγή, σωστές δόσεις και καλό ψήσιμο".
Σκατά μαγείρισσα είμαι τελικά.....

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

Είπες θα φύγω, φεύγω, έφυγες....

Σού το ζήτησα βέβαια με τον τρόπο μου. Δεν σού έδωσα και πολλά περιθώρια, έτσι είπες! Μπορεί νάχεις και δίκιο. Μπορεί και άδικο πάλι.Εγώ, απλά σε ρώτησα, κάτι που δεν ήθελες να απαντήσεις. Και αντί να απαντήσεις, έφυγες!
Τώρα τα μάτια σου, με κοιτούν μέσα απο την ταπετσαρία της οθόνης του υπολογιστή μου, και δεν είμαι σίγουρη πιά, τί μου λένε. Θ α γυρίσεις άραγε για να με πάρεις αγκαλιά , ή για να μαζέψεις τα πράγματά σου? Και τί θέλω στ'αλήθεια εγώ απ' τα δύο? Το σίγουρο είναι , πώς ότι και να γίνει, είναι καλλίτερο απο κάτι που δεν λέγεται, και δεν γίνεται, ενώ υπάρχει και πλανάται στον αέρα που αναπνέουμε.
Τελικά, τα κατάφερα και έκλαψα και αυτή την φορά! Και πόνεσα, και πονάω πολύ.. και ίσως ο μεγάλος πόνος να μην έχει έρθει ακόμα....
Σε όλες μας τίς σχέσεις πονάμε τελικά, άμα νοιώθουμε, και δυστυχώς καταφέρνουμε να πονέσουμε και τους άλλους.άμα νοιώθουν...
Κλείνουν τα πρησμένα μάτια, απο την ταλαιπωρία και το κλάμα. Ο ύπνος έρχεται να σε λυτρώσει μέχρι το πρωί.Μόνο η γεύση μένει πικρή στο στόμα, δηλητήριο ,στο πρωινό ξύπνημα.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

Κατάθλιψη ή Σοφία?

Έχεις ποτέ νοιώσει την πολυτέλεια της κατάθλιψης?Εχεις ποτέ νοιώσει πώς δεν έχεις κουράγιο να ντυθείς και να βγείς έξω? Να μην θέλεις να ντυθείς, ούτε να πλυθείς κάν, να μαζεύονται στίβα σωρό τα ρούχα σου το ένα πάνω στο άλλο, και να μην έχεις κουράγιο και διάθεση να τα κρεμάσεις πάλι πίσω στην ντουλάπα, να μήν μπορείς να σηκωθείς το πρωί απο το κρεββάτι, και να περιφέρεσαι μετά άσκοπα και κουρασμένα όλη την μέρα μέσα στο σπίτι με τις πυτζάμες, ενώ οι δουλειές μαζεύονται σε ένα βουνό που περιμένει.......να πέσει και να σε πλακώσει?
Βλέπεις τον ήλιο να λάμπει έξω από το παράθυρό σου, θέλεις να βγείς, να πάρεις βαθειά ανάσα, να ρουφήξεις αέρα, και να τον χώσεις με το ζόρι στα πνευμόνια σου, και τα πόδια σου μένουν καρφωμένα μέσα στις παντόφλες σου, και με δυσκολία κινούνται μέσα στην ακτίνα του υπνοδωματίου σου.
Θέλεις να κλάψεις, σε πνίγει ένας κόμπος στον λαιμό σου, ένα παράπονο που δεν μπορείς λογικά να το εξηγήσεις, γιατί στην πραγματικότητα, δεν σου λείπει τίποτα. Είσαι από τους ελάχιστους προνομιούχους αυτού του κόσμου, και αυτή είναι ίσως η τιμωρία σου...... Έχεις χρόνο να σκεφτείς, να ψαχτείς, έχεις εξασφαλισμένα τα απαραίτητα, και σε βασανίζουν όλα αυτά τα σαδιστικά υπέροχα περιττά της ζωής μας!
Τίποτα δεν σε ικανοποιεί. Όλα τα θέλεις μέχρι να τα αποκτήσεις, μέχρι κάποιος να σου τα προσφέρει, κακομαθαίνοντάς σε, συνεχίζοντας έτσι την παράδοση με την οποία μεγάλωσες, και μετά, δεν σου λένε τίποτα... δεν σημαίνουν τίποτα. Δεν έχουν καμμία απολύτως αξία, πράγμα που αντικειμενικά και έξω απο αυτό το πλαίσιο, είναι απολύτως σωστό, γιατί , πραγματικά δεν έχουν νόημα σαν πολυτελή αντικείμενα, πρέπει όμως να έχουν , σαν κίνηση σαν προσφορά απο την μερηά αυτού που μπαίνει στον κόπο και στην προσπάθεια να σου τα προσφέρει.
Και εκεί είσαι "χαλασμένη" spoiled rotten, θα σε έλεγε ο Σκοτ Φιτζέραλντ. Εκεί , θα βρεί κανείς μέσα σου "L'ennui" et le spleen" του Μπωντλαίρ, στα "Ανθη του Κακού" αυτό, το φρικτό , που κατατρώει την ψυχή σου αφήνωντας παιδικά ανέπαφη την σάρκα σου.
Αυτή είναι η δική σου τιμωρία. Και σύ,όπως και ο Σύσιφος, ανεβοκατεβαίνεις τον δικό σου ανήφορο και Γολγοθά, πάνω κάτω. Πάντα ο ίδιος δρόμος, πάντα η ίδια έλλειψη ικανοποίησης, πάντα η ίδια απουσία χαράς .
Πάνω -κάτω, μαθαίνεις να δέχεσαι την ζωή όπως σούρχεται, σκύβεις το κεφάλι στην καρπαζιά χωρίς να υποκύπτεις, δέχεσαι στωικά το χαστούκι, και συνεχίζεις, με αξιοπρέπεια, σφίγγεις τα δόντια , και δεν μιλάς.
Αυτοσαρκάζεσαι, και ο κόσμος θαυμάζει σε σένα το μεγαλείο και την δύναμη της ψυχής σου. Που μπορείς και στρέφεις το μαχαίρι μέσα σου , που σκαλίζεις με τα ίδια σου τα χέρια, την πληγή σου, που μπορείς και δαγκώνεις τις σάρκες σου και στάζεις το δηλητήριο της γλώσσας σου μέσα στις φλέβες σου.
Και κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πώς το μόνο που προσπαθείς απεγνωσμένα, είναι να σε σκοτώσεις και να λυτρωθείς!
Κάποιοι, θα πούν για σένα στις κατ' ιδίαν συζητήσεις τους, πώς έχεις περάσει πολλά, και πώς αυτά σε έκαναν σοφή. Εσύ μέσα σου ξέρεις πώς απλά πέρασαν από πάνω σου πολλά, που δεν τα ξέπλυνε το νερό, πολλοί που δεν τους ξεθώριασε ο χρόνος.
Δεν είναι κατάθλιψη αυτό που νοιώθεις, το ξέρεις καλά, και ας καταπίνεις με τίς χούφτες τα αντικαταθλιπτικά. Δέν είσαι ούτε σοφή, ούτε κάν μέτρια έξυπνη.
Και αυτή η αναγούλα που νοιώθεις όλο και πίο έντονη τον τελευταίο καιρό , ίσως να μήν είναι κάν στο μυαλό σου. Μπορεί απλά να παράφαγες.......

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

Αδειο Σπίτι

Είχα την ανόητη και αφελή αντίληψη, οτι θα πηγαίναμε στο καινούργιο σπίτι, εσύ εγώ, το κρεββάτι μας και ο έρωτάς μας........
Έτσι τουλάχιστον είχες πεί οταν αποφασίσαμε να μετακομίσουμε εκεί.... τίποτα άλλο δεν σε ένοιαζε. τότε.........
Τώρα, δεν έχουμε καναπέδες, και δεν είναι έτοιμες οι κουρτίνες, δεν ξέρω τι άλλο λείπει, γιατι εμένα, βασικά, μου λείπει ο άνθρωπος που επρόκειτο να μετακομίσω μαζί του εκεί......
Εγώ χρειάζομαι τα βιβλία μου και τις μουσικές μου, τους αγαπημένους μου πίνακες, και τα αντικείμενα που σημαίνουν κάτι για μένα..... μπορώ να κάτσω και στο πάτωμα, μπροστά στο τζάκι, αρκεί να είσαι εκεί για να κάνουμε έρωτα, χέστηκα για τους καναπέδες....... αλλά φαίνεται οτι δεν μας ενδιαφέρουν τα ίδια πράγματα πιά!!!!!!
Εγώ χρειάζομαι τον ενθουσιασμό μας για μία καινούργια αρχή που υποτίθεται οτι κάνουμε, εσύ χρειάζεσαι τα έπιπλα. ....

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007

Aσφυξία

Το νοιώθεις? Εχω αρχίσει να γλυστράω μέσα απο τα χέρια σου.
Σου τόχα πει! Αν προσπαθήσεις να με αλλάξεις, θα με χάσεις!
Το ξέρω, πως δεν είναι εύκολο να ζεί κανείς μαζί μου. Εγώ με βλέπω να ζώ, δεν ζώ μόνο. Παρακολουθώ την ζωή μου, όπως άλλοι βλέπουν μιά ταινία στο σινεμά.Ειμαι σκηνοθέτης και θεατής ταυτόχρονα. Βλέπω μιά σκηνή, και ξέρω την επόμενη ατάκα. Στην μέση του έργου, ξέρω ήδη το τέλος.Μπορεί στην πορεία να αλλάζω κάποιες σκηνές, αλλά για μένα, δεν υπάρχει "σασπένς".Ούτε "χάπι εντ". Ολη μου η ζωή, μοιάζει σαν εβδομάδα κινηματογράφου. Πέντε έργα κάθε μέρα, στις εφτά μέρες της εβδομάδας.
Υπάρχουν άνθρωποι που δέχονται να μπούν σε καλούπι. Εγώ πάλι, Δέν μπορώ. Αμα με κλείσεις σε μπουκάλι, θα πεθάνω απο ασφυξία.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Η τέχνη δεν είναι τελικά να μπορείς πάντα να λές κάτι σπουδαίο. Η τέχνη είναι να μπορείς την κατάλληλη στιγμή να θυμάσαι κάτι σπουδαίο που έχεις διαβάσει και σου έμεινε, κάτι που σε σημάδεψε, μιά στιγμή της ζωής σου και που το σημάδι του είναι εκεί για να σου την θυμίζει .Η τέχνη είναι να μπορείς να ζείς, κάθε φορά, την στιγμή.
Και να είσαι ικανός να δημιουργείς κάθε φορά, καινούργιες στιγμέςγια να τις ζήσεις...

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007

Βρεχει!
Η πρώτη βροχη φέτος. Απόγευμα Σαββάτου,στο σπίτι , ακούω τα μπουμπουνητά βλέπω τις σταγόνες της βροχής να κυλούν στο τζάμι του παραθύρου.Τα μάτια σου με κοιτάνε μέσα απο την οθόνη του υπολογιστή μου, και 'γω φοβάμαι να σε κοιτάξω πίσω. Χαμηλώνω το βλέμμα μου , σου ρίχνω που και πού καμμια κλεφτή ματιά και προσπαθώ να βρώ μέσα μου τι να κάνω. " Ο,τι σε φωτίσει ο Θεός" έλεγε ο πατέρας μου. Αλλα ....Ο Θεός μου έκοψε το ρεύμα........και δεν εχω πάνω μου ούτε σπίρτα , ούτε αναπτήρα....Γαμώτω μου!
"θα συνηθίσω", λέω στον εαυτό μου. "μετά από λίγο, τα μάτια, συνηθίζουν και βλέπουν στο σκοτάδι".....αλλα δεν βλέπω τίποτα.
"Να με προσέχεις... μάτια μου γλυκά, να με προσέχεις"...... Σαββατόβραδο.
Θέλω να βγω. Θέλω να χορέψω ζειμπέκικο, και να ακούω τον Πάριο να τραγουδάει "δώσε μου λιγάκι ουρανό... " Mε ξέρεις καθόλου? Ξέρεις οτι όταν μου την δίνει χορεύω ζειμπέκικο? Με νοιώθεις οταν πονάω μέσα μου?
Βαζω τα ακουστικά, και το cd με "το σημάδι". Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ τελικά! Δεκαπέντε χρόνια πρίν το άκουγα, αυτό το ίδιο τραγούδι . Δεν θα βάλω ποτέ μυαλό! Μην προσπαθήσεις να με αλλαξεις αγάπη μου..... Μονο να με καταστρέψεις θα καταφέρεις. Ειμαι σαν το νερό που κυλάει, δεν μπαίνω σε μπουκάλι.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Ψυχραιμια

ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ!!!!!!!!
Βλέπω το πρόσωπό σου στον καθρέφτη.
Το ονομά σου είναι φωτισμένο στον μικρό πίνακα του υπολογιστή μου, και δείχνει πως είσαι εκεί, στην άλλη άκρη της γραμμής, δικτυωμένος και σύ, χαμένος μέσα στο απέραντο γαλάζιο του διαδικτύου.
Ενας ωκεανός απέραντος, που μας χωράει όλους μες την αγκαλιά του, σαν στοργικός πατέρας. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά!
Να σου μιλήσω? Να περιμένω να μου μιλήσεις πρώτος εσύ?
Αρχίζω να γράφω προσπαθώντας να σκοτώσω την ώρα.
Ενας αιώνας περνάει απο πάνω μου, και με τσακίζει.
Τα νεύρα μου κουρέλια πολύχρωμα, σαν αυτά στην καινούργια φούστα πού αγόρασα το απόγευμα.
Την πήρα γιατί σκεφτόμουν να την φορέσω όταν θάμαστε μαζί. Αλλά πάλι, θάμαστε μαζί ποτέ? Συναντιόμαστε αργά το βράδυ, εδώ στο γνωστό μας μέρος, μέσα στούς καπνούς και τα τσιγάρα του κυβερνοχώρου.στο διαδίκτυο.
Ενα περίεργο ραντεβού, απο αυτά που δεν έχουν αρχή και τέλος, και που οσο αθώα φαίνονται, τόσο είναι παράνομα και σκοτεινά.
Δεν μου έχεις πιάσει ποτέ το χέρι, δεν σου έχω δώσει ούτε ένα κλεφτό φιλί σε κάποια σκοτεινή γωνιά. Κι'ομως! Kάθε βράδυ, την συνηθισμένη μας ώρα, στο γνωστό σημείο, στην ίδια πάντα διεύθυνση, συναντιόμαστε. Μιλάμε, αστειευόμαστε, φλερτάρουμε, σου στέλνω καρδούλες, και μου απαντάς με ανθρωπάκια που μου βγάζουν την γλώσσα,και 'γω σκάω στα γέλια και σου στέλνω πίσω ενα μεγάλο φιλί.
Δεν σε φοβάμαι μήπως με πονέσεις, κρατάω τις αποστάσεις μου.
Μέσα απο την οθόνη του υπολογιστή μου νοιώθω άτρωτη , δυνατή, ικανή να τα βγάλω πέρα μαζί σου.
Και έπειτα, ξαφνικά, το φωτάκι σου σβήνει. Εσύ έχεις φύγει, ένας θεός ξέρει που πήγες, και εγώ έχω μείνει ακόμα εδώ, μόνη μου. Χωρίς την συντροφιά σου, η μοναξιά αυτού του κόσμου είναι αβάσταχτη! Αυτός ο ωκεανός που λίγο πριν με αγκάλιαζε, είναι τώρα σκοτεινός και φουρτουνιασμένος, και νοιώθω να με καταπίνει στα σωθικά του, Και πνίγομαι!
Θέλω να αναπνεύσω καθαρό αέρα.
Το δωμάτιό μου είναι τώρα μικρό και με στενεύει,έχω ανάγκη να βγω έξω, στον δρόμο, να δω τον ουρανό, να ψάξω την μεγάλη άρκτο και τα άλλα αστέρια.
Κάνω save στα γραπτά μου και βγαίνω στο δρόμο, αφήνω πίσω μου το δωμάτιο με τα φώτα αναμένα,και τον υπολογιστή ανοικτό. Ανάβω τσιγάρο και κάθομαι στο πεζοδρόμιο. Απόλυτη ησυχία. Στο δρόμο δεν υπάρχει ούτε ένα αυτοκίνητο. Μιά γάτα ξεπηδάει απο τον σκουπιδοτενεκέ απογοητευμένη.
Ακόμα και τα σκουπίδια είναι ερμητικά κλεισμένα στις σακούλες τους απόψε!
Με πλησιάζει δειλά και διστακτικά τρίβει το κεφάλι της στο παπούτσι μου.
Κάθεται για λίγο μαζί μου, και μετά συνεχίζει το νυχτερινό της περίπατο.
Είναι αργά, πρέπει να φύγω και 'γω. Πρέπει να το πάρω απόφαση πιά!
Αν δεν πάψω να κρύβομαι πίσω απο το ψευδώνυμό μου, δεν θάρθεις ποτέ να με βρείς.
Αν δεν σου δώσω όνομα και αριθμό τηλεφώνου, δεν θα ακούσω ποτέ τη χροιά της φωνής σου.
Αν δεν σε εμπιστευθώ, θα μείνουμε για πάντα, σαν τους κολασμένους, να πλανιόμαστε στον κυβερνοχώρο, χωρίς ποτέ να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον...

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007

Κουβεντες στα κεραμιδια......

Ενας φίλος απο τα παληα..... με εβαλε μολις στο τριπάκι των blogs... σ'ευχαριστώ Μάνο. νομιζω οτι θα περασω καλα...... προς το παρον νοιώθω λίγο σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων.. ελπίζω να συνεχίσω να νοιώθω έτσι και αργότερα, αλλα τώρα ειναι σαν να γλιστρισα μόλις στο πηγάδι........ και πέφτω.στα βαθειααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα