ΜΗΝ ΜΟΥ ΘΥΜΩΝΕΙΣ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ.

 Μην μου θυμώνεις μάτια μου. Δεν σε ξέχασα, δεν είναι γι' αυτό που δεν γράφω. Απλά δεν έχω τίποτα να πω πια, που δεν έχει ήδη ειπωθεί. 

Δεν νιώθω πως προσθέτω κάτι σ'αυτόν τον κόσμο με τον λόγο μου. Δεν ακούει ο κόσμος. Έχει ξεχυθεί στην λεωφόρο της ζωής και τρέχει χωρίς σκοπό, χωρίς προορισμό, χωρίς να νοιάζεται για τον διπλανό του παρά μόνο για να καταφέρει να τον ποδοπατήσει.

Κάπως έτσι βγήκα από την κούρσα της ζωής. Θέλησα να σταματήσω και να κοιτάξω γύρω μου, να δω αν σώζεται κάτι από την καταστροφή, και έτσι ξέμεινα. Μόνη μου στην λωρίδα της ανάγκης, παρατηρώ τώρα τους άλλους να τρέχουν και εγώ μένω ακίνητη. Με μια αγκαλιά ποιήματα στα χέρια, που δεν ξέρω τι να τα κάνω πια, και τόση κούραση στην ψυχή μου που δεν με κρατάνε τα πόδια μου όρθια. Μα όρθια μένω και παρατηρώ. Γύρω μου αλλόφρονες οι άνθρωποι περνούν χωρίς να  νοιάζονται για τον διπλανό τους. Σαν να βρίσκονται σε μιά κούρσα θανάτου και πρέπει να προλάβουν να επιζήσουν. Κανένας δεν απλώνει χέρι βοηθείας, κανένας δεν ελπίζει να πιαστεί από κάποιο χέρι. Όλα σιωπή πια. Θόρυβος και εκκωφαντική σιωπή. Δεν έχει τραγούδι ο κόσμος να πει. Δεν υπάρχουν λέξεις. Δεν υπάρχει μια αχτίδα ελπίδας. Παντού θάνατος και καταστροφή. Ακόμα και η φύση στράφηκε εναντίον μας. Μετά από τα τόσα που της κάναμε, ακόμα και αυτή αγανάκτησε. Πότε θα καταλάβει ο άνθρωπος μάτια μου να σταματήσει; Να γυρίσει πίσω και να διορθώσει ό,τι ακόμα διορθώνεται; Θα προφτάσουμε άραγε να σταματήσουμε πριν τον γκρεμό;

Ηλιόλουστος μπήκε ο Νοέμβρης. Με έναν ήλιο που καίει τα πάντα στο διάβα του. Και μεις ακόμα δεν το νιώθουμε. Ούτε μια σταγόνα βροχής δεν υπάρχει να δροσίσει τα διψασμένα χώματα. Κι' όταν η βροχή έρχεται επιτέλους έχει τόσο θυμό μέσα της που πνίγει τα πάντα στο διάβα της. 

Μένω ακίνητη και περιμένω. Σιωπώ και περιμένω. Ψάχνω μάταια κλαδί ελιάς μετά τον κατακλυσμό. 

Καλό μήνα εύχομαι από μέσα από την ψυχή μου. Με μια αργή ποτιστική βροχή, γεμάτη τρυφεράδα για την διψασμένη γη και τις απότιστες ψυχές μας.

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ.

Το χιόνι απάτητο.

Λευκό χαλί κάτω απ' τα πόδια μας.

Και 'μεις ακίνητοι,

σφιχτά αγκαλιασμένοι,

να μην χαλάσουμε την ομορφιά του.

Δυο σπουργίτια μεσ'το κρύο, με λιονταριών καρδιά

για να αντέχουν.

Μπροστά μας ο δρόμος

φαίνεται τόσο φαρδύς

Κι' όμως!

Δεν είναι παρά ένα πέρασμα στενό

αυτό που οδηγεί στην ευτυχία.

Γύρω γύρω, κι' ας είναι σκεπασμένος απ' το χιόνι,

παραμονεύει  ο γκρεμός.

ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ

 Το χελιδόνι ξεγελάστηκε 

απ' τη λιακάδα.

Έτσι, ξέμεινε μόνο του μεσ' τον χειμώνα

στην άδεια πόλη.

Τώρα, φυλάει τις φωλιές 

των άλλων χελιδονιών

να μην τις καταλάβουν τα σπουργίτια.

Δεν το τρομάζει το κρύο

ούτε η βροχή.

Μόνο τη μοναξιά του δεν αντέχει

Κάθε πρωί, πάνω στο άδειο σύρμα.

Που, δεν του μιλάνε τα άλλα πουλιά,

Κι΄ας μοιράζονται όλα, 

τον ίδιο ουρανό.

"ΣΗΜΕΡΑ." ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ

Σήμερα, κρύβομαι και απ' τον εαυτό μου.

Δεν θέλω να με βρω,

Δεν θέλω να μου μιλήσω,

Δεν θέλω να μου εξηγήσω.

Αρνούμαι ακόμα να το δεχτώ.

Δεν έχεις πεθάνει!

Δεν γίνεται, δεν μπορεί.

Κι' όμως!

Με κοιτάς πια μόνο μέσα από την φωτογραφία σου.

Και μου χαμογελάς,

μα, δεν μου μιλάς.

Σήμερα, κρύβομαι πίσω απ' την κουρτίνα.

Να σε χαζεύω να χορεύεις,

στα πρώτα σου πάρτυ.

Σήμερα, θα μείνω εδώ.

Κρυμμένη πίσω απ' την κουρτίνα

Και θα σε περιμένω...

Τ.Μ. ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ.

 Στα μνήματα σας βρέθηκα

με το φεγγάρι νέο, 

μόλις τριών ημερών, 

σαν μωρό που πρωτοανοίγει

τα μάτια του στον κόσμο.

Αχνόφεγγε δειλά, 

σαν καντηλάκι αναμμένο.

Δεν είχα λάδι ούτε κερί 

να σας ανάψω. 

Κι΄έτσι άναψα ένα τσιγάρο 

και το κάπνισα για σας.

 Μάνα, πατέρα, 

αδελφέ και αδελφή.

Κάθισα στο μάρμαρο 

για λίγο, να τα πούμε.

Άκουσα τα παράπονά σας, 

Δεν είχα κάτι

ν'απαντήσω.

Τι να σας πώ;

Δύσκολη η ζωή εδώ,

συνεχίζεται για μένα.

Δεν ξέρω για τον θάνατο.

Τόσες φορές αναμετρήθηκα 

μαζί του, όταν,

χαροπαλεύατε εσείς, 

κι' εγώ σας κράταγα αγκαλιά.

Μα τίποτα δεν έμαθα. 

Κι' εσείς δεν μου μιλάτε.

Μόνο στα όνειρα έρχεστε,

να καυγαδίζουμε πάντα, 

να νοιώθετε πως είστε ζωντανοί 

εσείς.

Κι' όταν εγώ ξυπνώ,

να κουβαλάω τον θάνατό σας 

στην ημέρα της ζωής μου.

 ΓΕΝΕΘΛΙΑ.

Μυρίζουν τα χνώτα μου 

από το τσιγάρο,  

και τα δόντια μου κιτρίνιζουν.

Η ανάσα μου, 

μου φέρνει στο νου

τον πεθαμένο μου αδερφό.

Κοιτάζω τα χέρια μου

και μου θυμίζουν 

τα χέρια της μάνας μου.

Πεθαμένη κι' αυτή

πάνε χρόνια τώρα.

Τα δάχτυλα των ποδιών μου

είναι ίδια με του πατέρα μου.

Το προγούλι στο λαιμό μου, 

που ο χρόνος σμιλεύει 

σιγά σιγά, 

μοιάζει κι' αυτό, με του πατέρα.

Πεθαμένος και αυτός, 

ακόμα πιό πολλά χρόνια 

απ' τη μάνα. 

Μεγαλώνω...

Και ο χρόνος, μου δίνει

ένα ένα τα χαρακτηριστικά τους.

Χαρακτηριστικά απ΄τους πεθαμένους μου.

Μα, εγώ είμαι ακόμα

ζωντανή!

Μεγαλώνω...

Κάθε χρόνο, ένα χρόνο ακόμα.

Τα κουβαλάω στη πλάτη μου

όλα τα χρόνια μου.

Εγώ, 

που πρώτη θέλησα να τα πετάξω

από πάνω μου.

Και με τιμώρησε η ζωή,

να μένω και να υπομένω 

τις απώλειες. 

Σαν αντίδωρο, 

τσιγγούνικες και λίγες οι χαρές. 

Μικρές, στιγμιαίες  λιακάδες,

ένα διάλειμμα μόνο 

μέσα στη συννεφιασμένη μου ζωή.

Έρχονται και φεύγουν οι μπόρες,

και 'γώ, στέκω όρθια

σαν ρημαγμένο από τον χιονιά

δέντρο, μόνο του πιά στην άδεια αυλή.

Ζούμε χωρίς να μπορούμε

να πούμε "κουράστηκα".

Ζούμε, συνεχίζουμε να ζούμε,

χωρίς να ρωτάμε.

Χωρίς να μπορούμε να μάθουμε

γιατί, δεν έχουμε το δικαίωμα

εμείς, 

να πούμε φτάνει πιά...

Μην τους φοβάσαι τους νεκρούς,

μου είπες. 

Και με χαϊδεψες απαλά, 

στο μάγουλο.

Μα, το χάδι σου δεν το ένιωσα

όπως παλιά.

Μην τους φοβάσαι τους νεκρούς,

είναι η προστασία σου

μου είπες, 

και γώ, προσπαθούσα 

να σου πω, πως δεν 

φοβάμαι τους νεκρούς.

Φοβάμαι τους ζωντανούς.

Φοβάμαι, που πέθανες 

και έμεινα μόνη μου.

Φοβάμαι, που με πνίγει

η μοναξιά,

χωρίς εσένα πιά. 

Φοβάμαι, που αγκαλιάζω

το άδειο σου ρούχο.

Φοβάμαι, που το μαξιλάρι

δίπλα μου

δεν έχει πιά τη μυρωδιά σου.

Μην τους φοβάσαι,

μου ξανάπες.

Και γώ, σου ζήτησα 

να με πάρεις μαζί σου

να μην φοβάμαι άλλο.

Μα, οι νεκροί δεν μας ακούν

εμάς τους ζωντανούς. 

 

 

 

 Ο Έρωτας, κρατάει μια "στιγμή",

τα σοκολατάκια και η τούρτα, δυο, τρεις μέρες,

τα λουλούδια, τρεις άντε τέσσερεις μέρες...

Τα χρόνια περνούν,

την ανάγκη μου για γλυκό,

την ξεγελάω το βράδυ

μ' ένα κομματάκι σοκολάτας...

Τις "στιγμές¨ της ζωής μου τις κρατάω καλά φυλαγμένες

βαθιά μεσ' την ψυχή μου...

Μα, τα λουλούδια στο βάζο,

και η μυρωδιά τους,

ανακατεμένη με την δική σου,

μου λείπουν αφάνταστα

μέσα στο έρημο σπίτι.

Τ.Μ.

 Μισό κορμί, 

μισώ το δάκρυ σου.

Μισή καρδιά,

μισεί την απουσία σου.

Μισά τα χάδια,

μισούν τα χέρια σου

που αγγίζουν πάντα 

την πληγή μου.

του Δεκαπενταύγουστου.

Τί κι' αν δεν γέννησα Χριστό;

Τί κι' αν δεν ένοιωσα τους πόνους της γέννας;

Πόνεσα τόσο στη ζωή μου 

που ξέχασα πιά, 

πως είναι να μην πονάς.

Πόνεσα για μένα, για σένα, 

για όλους όσοι σε τούτη τη ζωή

πονούν. 

Ένοιωσα τα καρφιά,  

να σταυρώνουν το δικό μου το κορμί,

δάκρυσα και έσφιξα τα δόντια και τα χείλη

σαν είδα τα σημάδια στο κορμί σου.

Ζω την Σταύρωση καθημερινά,

στις ζωές μας

και Ανάσταση δεν υπάρχει.

Άναψα ευλαβικά 

κερί στην εικόνα σου

και έγινε η εικόνα καθρέφτης

που έδειχνε τη μορφή σου

κι'ας ήμουν μόνη μπροστά 

στο ιερό.

Κάθε γυναίκα κρύβει μέσα της

μια Παναγιά.

Κάθε Παναγιά, κρύβει μέσα της ένα πόνο

Και κάθε πόνος βρίσκει  το φάρμακό του

στο βλέμμα της όποιας, δικής του  Παναγιάς ... 

Τ.Μ.

cat on a hot tin roof: ΜΕΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΦΩΝΕΣ.

cat on a hot tin roof: ΜΕΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΦΩΝΕΣ.: Μες το κεφάλι μου φωνές λέξεις, άνω τελείες, ψιλές, δασείες και θαυμαστικά, άχρηστα πιά, στην γλώσσα υλικά. Όλα στριμώχνονται ασφυκτικά...

ΜΕΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΦΩΝΕΣ.

Μες το κεφάλι μου φωνές
λέξεις, άνω τελείες,
ψιλές, δασείες και θαυμαστικά,
άχρηστα πιά, στην γλώσσα
υλικά.
Όλα στριμώχνονται ασφυκτικά
εκεί μέσα.
"Φύγετε, τους λέω,
κρατείστε αποστάσεις
οι καιροί είναι επικίνδυνοι".
Τίποτα αυτά, όλα μαζί
σπρώχνουν
να βρούν τρόπο
να βγούν στο χαρτί,
να μιλήσουν με την δική τους φωνή.
"Τι περιμένετε απ' το δικό μου χέρι;"
"Πάτε αλλού, εγώ δεν γράφω πιά"
τους λέω.
Μα δεν μ' ακούνε.
Μόνο φασαρία κάνουν.
Με ζαλίζουν, με τρελλαίνουν.
Στον ύπνο μου, δεν ησυχάζω.
Σαν ερινύες με κυνηγούν
παντού.
Ούτε τα χάπια δεν τις κάνουν
να σταματήσουν πιά.
Και το στόμα πεισματικά
παραμένει κλειστό.
Το χέρι ανίκανο να γράψει.
Το χαρτί πάντα λευκό.
Σαν τον θάνατο.

ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ...

Έκανα πάντα αυτό που μου έλεγε η καρδιά μου.
Δεν επέτρεπα καν στο μυαλό να επέμβει, να πει αν κάνω λάθος, μήπως, να το ξανασκεφτώ.
Ό,τι η καρδιά μου πρόσταζε, αυτό ήταν!
Ποτέ δεν κοίταξα πίσω μου με διάθεση να με κρίνω, γιατί πάντα έλεγα μέσα μου ότι αυτό που τότε, σε 'κείνη την συγκεκριμένη στιγμή, είχα αποφασίσει, καλώς το είχα κάνει. Οι συνθήκες ήταν τέτοιες, που έπρεπε αυτή την απόφαση να πάρω.
Έτσι προχώρησα πάντα στη ζωή μου. Έφτασα στα 61 μου χρόνια, και ακόμα αναρωτιέμαι ποιο είναι το νόημα της ζωής μου. Γιατί έχω έρθει σ'αυτόν τον κόσμο, γιατί χαλάω το οξυγόνο που χαλάω αναπνέοντας, αν το στερώ από κάποια άλλη ψυχή, που μπορεί πιο πολλά από μένα να προσέφερε σε τούτον εδώ τον κόσμο. Τι κάνω εδώ; Ποιο λιθαράκι βάζω εγώ; Ποιο μερίδιο ευθύνης μου αναλογεί σε αυτό το Τείχος των Δακρύων του κόσμου αυτού;
Στην διαδρομή της ζωής μου μέχρι τώρα, έχω κλάψει ένα ποταμό δάκρυα, έχω πονέσει ένα βουνό από πόνους και έχω γελάσει για τόση χαρά όση ένα κυκλάμινο με την υπέροχη μυστική μυρωδιά του, όση ένα μπουμπούκι από λεμονανθό στον επιτάφιο μιας Μεγάλης Παρασκευής, όση ένα κοχύλι στη παραλία της θάλασσας της ζωής.
Έχω νιώσει όμως την ζέστη του καυτού ήλιου πάνω στο κορμί μου, και την δροσιά που φέρνει το αεράκι ένα ζεστό καλοκαιριάτικο απομεσήμερο, έχω γευτεί την αλμύρα της θάλασσας που μένει ανακατεμένη με τον ανθρώπινο ιδρώτα του μόχθου, πάνω στο δέρμα.
Έχω κοιτάξει τον Σταυρό του Νότου να λάμπει στον κατάφωτο ουρανό, στη μέση της αφρικανικής γης.Έχω ακούσει την νύχτα να μουρμουρίζει τραγούδια στην σαβάνα, έχω αφήσει την παλίρροια του Ινδικού ωκεανού να σκεπάσει το κορμί μου,όταν ο ήλιος έδυε στον ορίζοντα.
Έχω νιώσει την θαλπωρή που προσφέρει απλόχερα ένα κούτσουρο όταν καίγεται στο τζάκι, μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα, έχω ακούσει την μουσική που συνθέτουν τα κουκουνάρια που σκάνε από τις φλόγες.
Με φίλησες κάποτε μπροστά σε ένα τέτοιο τζάκι, και ήπια από τα χείλια σου, κονιάκ που έκαψε τον λαιμό μου, είχα για ποτήρι μου το στόμα σου, ρίγησε το κορμί μου στο χάδι σου.
Ξύπνησα ένα πρωί, από την απαλή σου ανάσα πάνω στο λαιμό μου, ξύπνησα και πετάχτηκα από το κρεβάτι, για να φυλακίσω την στιγμή, να μείνει ανέγγιχτη στον χρόνο, να την κλείσω στην καρδιά μου και να μην μπορέσει ποτέ κανείς να μου την πάρει.
Μια φυλακή από τέτοιες μοναδικές στιγμές είναι η καρδιά μου πια. Ο θησαυρός μου είναι αυτός, η περιουσία που έχω κάνει στη ζωή μου.
Με μόνο εφόδιο και όπλο αυτή την περιουσία πορεύομαι στη ζωή μου.
Μ'αυτή περνάω τις μέρες μου, και αυτή συντροφεύει τις νύχτες μου.
Κάθε πρωί που ανοίγω τα μάτια μου στη ζωή, ανοίγει και η καρδιά μου, για να δεχτεί το δώρο της ημέρας. Και κάθε βράδυ όταν τα μάτια σφαλίζουν από τον ύπνο κλείνει και αυτή, μετρώντας ακόμα ένα θησαυρό.
Κι' όταν τα μάτια μου σφαλίσουν για πάντα, και η καρδιά μου πάψει να χτυπάει πια, τότε όλος αυτός ο θησαυρός από μοναδικές στιγμές και αγάπη, ελπίζω να ξεχυθούν, να σκορπιστούν στη γη και να αγγίξουν τους ανθρώπους.
Και τότε θα ξέρω ποιος ήταν ο σκοπός μου πάνω σ' αυτή τη γη, και ποιος είναι ο σκοπός όλων μας.
Να κληροδοτήσουμε στους επόμενους μόνο αγάπη.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ...

Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη.
Τώρα που το μυαλό μου πετάει και γυρίζει πίσω στις στιγμές που αγαπηθήκαμε, στις όμορφες μέρες που ζήσαμε μαζί, νιώθω την ανάγκη να σου ζητήσω συγγνώμη γιατί μπορεί άθελά μου να σε πίκρανα κάποιες άλλες.
Μην βιαστείς να μου κλείσεις το τηλέφωνο.
Άκουσέ με. Έχει περάσει τόσος καιρός πια, που δεν αξίζει να κρατάμε μέσα μας καμία κακία.
Ίσως αύριο, να μην μπορώ να σου μιλήσω, ποιος ξέρει αλήθεια πότε θα φύγει; Και πόσος καιρός του μένει που θα ξυπνά το πρωί αντικρίζοντας τον ήλιο;
Κρατάω μόνο τις στιγμές της ευτυχίας μας.
Τι κι'αν πέρασε και δεν κράτησε για πάντα; Τι είναι άλλωστε το "πάντα";
Μια στιγμή είναι κι'αυτό στην αιωνιότητα.
Αυτή την μαγική στιγμή κρατάω από σένα λοιπόν.
Δεν μπορώ να σου απλώσω το χέρι, αλλά, σε κοιτάω στα μάτια και σου ζητάω συγγνώμη.
Για ο,τι άφησα να πέσει κάτω, για ό,τι δεν κατάφερα να συγκρατήσω, για ο,τι σου είπα που σε πίκρανε.
Ξέρω, οι κουβέντες δεν γυρίζουν πίσω άμα τις ξεστομίσεις...
Μένουν χαραγμένες στο μυαλό να μας βασανίζουν και να μας πονούν.
Αλλά ξέχνα αν μπορείς αυτές τις χαρακιές.
Κοίτα τις άλλες, αυτές που χαράξαμε στην πέτρα, τις ώρες της αγάπης σαν τα αρχικά μας μέσα σε μια καρδιά...
Κράτα την στιγμή που σου είπα ότι σ'αγαπώ, και το εννοούσα.
Θυμήσου την φορά που φίλησα τα μάτια σου για να σου διώξω τους εφιάλτες. Και την άλλη, εκείνη που χαϊδεψα το μέτωπό σου, για να πάρω από πάνω του τις έννοιες σου. Έστω και αν έτσι αναγκάστηκα να τις κουβαλήσω εγώ, στις δικές μου πλάτες.
Μην μου θυμώνεις που δεν άντεξα πολύ. Ανθρώπινα σκέψου, πως, τόση ήταν η αντοχή μου και παραπάνω δεν μπόρεσα.
Ξέρω πως έφυγα, και η φυγή μου σε πόνεσε, αλλά πονούσα και εγώ.
Αυτό μόνο σκέψου.
Και μη μου θυμώνεις.
Να ξέρεις μόνο, ότι, αυτό το τελευταίο μας φιλί, το κουβαλάω σαν βαρύ σημάδι μέσα μου.
Σαν το φιλί του Ιούδα.
Έτσι δες το.
Και από την άλλη του όψη. Εκείνη που δεν φαίνεται.
Εκείνη που κρύβει το χρέος του Ιούδα στον δάσκαλό του.
Σ'αυτά που έπρεπε να γίνουν, γιατί δεν γινόταν αλλιώς...
Σκέψου το βάρος που κουβαλάει ο Ιούδας στα χείλη του.
γιατί έκανε αυτό που "έπρεπε".
Πριν με κρίνεις, πριν μου κλείσεις το τηλέφωνο, σκέψου τον Ιούδα μόνο του, κρεμασμένο σε μια συκιά και τα 30 αργύρια σκορπισμένα στο χώμα.
Και να θυμάσαι ότι το φιλί του εκείνο το τελευταίο, έκρυβε κατά βάθος την αγάπη του στον δάσκαλό του και το χρέος του σε ότι έπρεπε να συμβεί.
Να είσαι καλά...
Εσύ, που σ'αγάπησα, όπου κι'αν είσαι, όποιος κι'αν είσαι...
Να είσαι καλά...

Μεγάλη Τετάρτη, 15 του Απρίλη του 2020.

Θηρίο είναι ο άνθρωπος.
Πραγματικό θηρίο.
Μπορεί και αντέχει τα πάντα.
Μπορεί και ξεπερνά τα πάντα.
Μπορεί και βγαίνει νικητής από κάθε μάχη.
Ξαναγεννιέται κάθε φορά, άλλες καλύτερος και άλλες χειρότερος. Αλλά, βγαίνει πάντα νικητής.
Ούτε ο θάνατος δεν τον σταματά.
Τρόπος του λέγειν, γιατί, ο θάνατος καταλύει τα πάντα.
Αλλά, ακόμα και όταν μετράει απώλειες θανάτου, ο άνθρωπος καταφέρνει να κερδίζει πάντα.
Κερδίζει η ζωή απέναντι στον θάνατο.
Η ζωή προχωράει πάντα μπροστά, ανεξάρτητα από τον θάνατο. Η ζωή μετράει νεκρούς και συνεχίζει με όσους είναι ζωντανοί. 
Είναι ο Χρόνος η Ζωή. Ο Χρόνος ο αδυσώπητος. Που τρέχει πάντα μπροστά.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες σου. Σε ψάχνω μέσα από αυτές.
Σε βρίσκω ξανά, να με κοιτάς, να μου μιλάς με τα μάτια σου και το αγαπημένο αριστερό σου χέρι.
Μέσα από την κίνηση στα δάχτυλα που κρατούν το τσιγάρο.
Μέσα από την σιωπή σου που λέει τόσα.
Πάντα από απόσταση...
Γιατί μόνο από την απόσταση μπορούμε να δούμε και να αγαπήσουμε τον άνθρωπο.
Και η Απόσταση είναι Χρόνος.
Χρόνος στο Τώρα. Χρόνος στο Χθες, Χρόνος στο Αύριο.
Χρόνος - Στιγμή!
Στιγμές που ζήσαμε, Στιγμές που ζούμε.
Ανάσες.
Με τις ανάσες μας μετριέται τελικά η ζωή.

Ο ΧΡΟΝΟΣ.

Ο Χρόνος.
Ο Χρόνος είναι σχετικός.
Άλλος είναι μπροστά
στον καθρέφτη σου,
άλλος μέσα στη ματιά σου,
άλλος μέσα στην ψυχή σου.
Άλλος πάνω στο κορμί
και τα χέρια σου...
Άλλος στο χαμόγελο
και άλλος στο δάκρυ.
Ο Χρόνος είναι σχετικός.
Αλλοιώς μιλάει,
αλλοιώς χαίρεται
και αλλοιώς πονάει.
Ο Χρόνος,
τραβάει πάντα ίσια μπροστά.
Αφήνει πίσω του ό,τι
έχουμε ζήσει.
μα κι' αυτό,
είναι πάλι σχετικό...

ΚΑΘΕ ΣΟΥΡΟΥΠΟ.

Κάθε σούρουπο με πληγώνει.
Παίρνει μαζί του την μέρα
και με αφήνει πάλι μόνη.
Κάθε ξημέρωμα πονάει.
Ρίχνει αλάτι στην πληγή
την κάνει να ξυπνάει.
Τα μεσημέρια του χειμώνα
βγαίνω στον κήπο
και μάταια,
αναζητώ μιαν ανεμώνα.
Χιόνι και κρύο και ερημιά
σκεπάζουν την ψυχή μου.
Δεν έχει τέλος, ούτε αρχή
Αυτή είναι η ζωή μου.

ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ...

Σου γράφω και σήμερα,
Ξημέρωσε ακόμα μια μέρα, πέρασε ακόμα μιά βδομάδα και εγώ είμαι ακόμα εδώ, όρθια.
Δεν ξέρω τι περιμένω πιά, αλλά περιμένω πάντα.
Ξυπνάω το πρωί και κοιτάω τον ήλιο, Αρα ακόμα ελπίζω. Μη με ρωτήσεις τι, δεν ξέρω πιά να στο πω με λέξεις, Έχουν όλα λιώσει κάτω από το βάρος αυτής της σιχαμένης καθημερινότητας, αλλά ακόμα και έτσι, λιωμένα, σαν μία μάζα, ενας πολτός από συναισθήματα, ελπίδες, σκέψεις, λέξεις, κραυγές χαράς και απελπισίας, ακόμα και έτσι, όλα μαζί, είναι μέσα μου τα φυλάω, τα προσέχω, είναι η τροφή μου για να αντέχω.
Ανοίγω τις κουρτίνες και τα παράθυρα το πρωί, να μπεί ο ήλιος και ο αέρας. Δεν έχει πουλιά εδώ, μόνο κάτι σιχαμένα περιστέρια που συνέχεια προσπαθώ να διώχνω μακριά.
Τα λίγα λουλούδια στο μπαλκόνι μου, πνίγονται από το καυσαέριο, αλλά ακόμα ανθίζουν.
Αντέχουν και αυτά , σκέφτομαι, και έτσι μαζί τους αντέχω και γώ την μέρα, μέχρι να βραδιάσει, να κλείσω τα παράθυρα και τις κουρτίνες, και να βουλιάξω στον καναπέ μου χαζεύοντας τα φωτάκια που λαμπυρίζουν στο μπαλκόνι σαν ψεύτικες πυγολαμπίδες.
Ψεύτικα είναι όλα εδώ που είμαι, ψεύτικη και η ζωή που ζω. Αλλά δεν μπορώ να κάνω και αλλοιώς, την ζώ, έτσι όπως μου δόθηκε. Και ακόμα ελπίζω οτι θα την αλλάξω ίσως κάποτε.
Ανάβω τα φώτα στο σαλόνι, καταπίνω ενα χάπι ψεύτικης ευτυχίας, βάζω στο ραδιόφωνο μουσική με ψεύτικα κελαϊδισματα πουλιών και ρυάκια που τρέχουν, στην τηλεόραση παίζει μια ταινία ψεύτικης αγάπης και παντοτινής ευτυχίας.
Χάνομαι και γώ μαζί με τους ήρωες, στον απόλυτο και ιδανικό έρωτά τους και όταν τελειώσει η ταινία, τρέχω να χωθώ στο κρεβάτι με κλειστά τα μάτια, για να κρατήσω το αιώνιο αγκάλισμα των ηρώων για παρέα και συντροφιά στην έρημη νύχτα μου.
Αγκαλιάζω το μαξιλάρι και χώνω το κεφάλι μου μέσα του, για να μην ακούγονται οι λυγμοί μου στο διπλανό διαμέρισμα.
Βλέπεις, μόνο ένας λεπτός τοίχος με χωρίζει από την διπλανή δυστυχία της πολυκατοικίας.
Το κεφάλι μου πονάει συνεχώς, Κάποιο κέντρο πόνου, φαίνεται, έχει συνδεθεί με τον χτύπο της καρδιάς μου και  έτσι δεν θα σταματήσει ποτέ να πονάει όσο ζω.
Η τηλεόραση που παίζει στο αθόρυβο σε κάποιο άσχετο κανάλι, με ρωτάει αν "είμαι ακόμα εδώ"...
Και ειλικρινά, δεν ξέρω πια τι να απαντήσω...
Να είσαι καλά, να προσέχεις τον εαυτό σου, όπου και αν είσαι.
Θα σου γράψω πάλι...

ΛΕΝΕ...

Λένε...

Ο Θάνατος είναι 
Δικαίωση και Τιμωρία μαζί.
έτσι λένε.
μόνο που, 
κανείς δεν εξηγεί
ποιός Δικαιώνεται 
και ποιός Τιμωρείται.

Έλα και πες μου
τώρα, ρε μπαγάσα
τι να την κάνω εγώ 
την Τιμωρία σου 
που πέθανες,
και τι σκατά Δικαίωση
είναι αυτή για μένα;

Πού έμεινα πίσω
να χτυπάω το κεφάλι μου
στον τοίχο
και να πληρώνω 
τα δικά σου 
μαζί με τα δικά μου λάθη.

Δυό μέτρα κάτω 
απ΄το χώμα, εσύ,
κοιμάσαι ήσυχος και αμέριμνος.
Κι' εγώ στον δρόμο,
προσπαθώ να ισορροπήσω
πάνω στο τεντωμένο σχοινί
που με άφησες
παίρνοντας μαζί σου
το δίχτυ ασφαλείας μου.

Κάποιος σίγουρα κάπου,
Δικαιώνεται
και κάποιος άλλος Τιμωρείται
Σ'αυτή τη ζωή
άρα γε;
ή σε κάποια άλλη;

ΑΤΙΤΛΟ

Εγώ εδώ,
συνεχίζω να σπάω πέτρες.
Έρχεται μετά ο Σίσυφος και διαλέγει
την μεγαλύτερη.
Την φορτώνεται στις πλάτες του
και αρχίζει να ανεβαίνει.
Μου έλεγε τις προάλλες,
οτι, ακούει τον κασμά μου
όση ώρα ανεβαίνει την ανηφόρα του.
Και μετά μόλις κατέβει, έρχεται πάλι
εδώ, με χαρά,
να διαλέξει την καινούργια.
Τον κοιτούσα και δεν μιλούσα.
Σκεφτόμουν οτι τελικά
αυτός βρήκε την ευτυχία του.
Σε αυτό το ατελείωτο ανεβοκατέβασμα.
Εγώ, απ' την άλλη,
κάθε φορά που σηκώνω τον κασμά μου
να σπάσω τον βράχο
δεν νοιώθω τίποτα.
Σφίγγω ακόμα τα δόντια όταν βάζω δύναμη.
Αντιστέκομαι.
Ακόμα δεν μπόρεσα να βρώ την ευτυχία
μέσα σε τούτο εδώ το κάτεργο.
Δεν θα την βρώ ποτέ...
Γιατί δεν την ψάχνω.
Όχι όσο βρίσκομαι εδώ.
Και ο βράχος είναι μεγάλος και ατελείωτος.
Ποτέ δεν θα τελειώσει.
Δεν θα μου φανερώσει ποτέ
την απένατι μεριά.
Ολος μου ο ορίζοντας σταματάει εδώ.
Μόνο τον Σίσυφο βλέπω στην απέναντι κορφή.
Να ανεβαίνει πάλι...
Ξανά και ξανά και ξανά...
Σπρώχνω την πέτρα πιο κεί
και χτυπώ πάλι τον βράχο.
Κάτι γυαλίζει στην ρωγμή,
πέφτω σε κοίτασμα χρυσού...
Μα, τι να τον κάνω τον χρυσό;
Εγώ που,
στην ρωγμή ψάχνω το φώς;

Τ.Μ.

Η Σιωπή!
η σιωπή σου
οι κουβένετες που δεν ειπώθηκαν ποτέ
αλλά πού
τις έχουμε ήδη πεί 
με τις σιωπές μας
τόσες φορές πιά  
που έγιναν κουραστικές
τα λόγια δεν μπορούν 
να νικήσουν την σιωπή
εκκωφαντική σιωπή
τρυπάει τα τύμπανα
και σε βυθίζει
στην απόλυτη ηρεμία
παρατηρείς τα χείλη 
να κινούνται και η σιωπή 
σε ξεκουφαίνει. 
Σςςςς....
μη μιλάς,
άκου μόνο 
τη σιωπή.
 


 

Πέντε μέρες πριν απο τα Χριστούγεννα του 2020.

Ένα κουτί μελομακάρονα, ένα μικρό κατακόκκινο και φουντωτό αλεξανδρινό, ένα μπουκέτο μανουσάκια, ένα κλαδί από φρέσκο έλατο, για να πλημμυρίσει με την μυρωδιά του το δωμάτιο. Μία σειρά φωτάκια που αναβοσβήνουν, ένα βιβλίο με ποιήματα και ένα αρωματικό κερί, με την φλόγα του να τρεμοσβήνει στον ρυθμό της μουσικής που γεμίζει το δωμάτιο. Ένα δωμάτιο ζεστό και ένα αχνιστό φλυτζάνι τσάι.

Στην κουζίνα, σιγοβράζει στην μικρή κατσαρόλα, σούπα με τραχανά...

Μετά από τις ακριβές σαμπάνιες, το χαβιάρι και τον καπνιστό σολωμό που άφθονα τριγυρνούσε πάνω στις ασημένιες πιατέλες στα χέρια των γκαρσονιών, μέσα στο πολυτελές σαλόνι του παλιού σπιτιού, τα πανάκριβα ρούχα και τα παπούτσια που την πονούσαν και την έσφιγγαν, κόβοντάς την αναπνοή της, η φαρδιά και χουχουλιάρικη φόρμα και οι ζεστές και μαλακές παντόφλες,ήταν το ωραιώτερο ρούχο που είχε φορέσει ποτέ στη ζωή της.

Το δωμάτιο ήταν άδειο.

Κανείς δεν υπήρχε για να την αναγκάσει να χαμογελάσει ψεύτικα και τυπικά.

Επιτέλους, πρώτη φορά άκουγε την απαλή και νοσταλγική μουσική και όχι την φασαρία απο τις άσκοπες πολυλογίες.

Οι τοίχοι του δωματίου καλυμένοι με βιβλία και πίνακες που ο καθένας τους ήταν ένα κομμάτι της ζωής της.

Κάπου, σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης, ακουμπισμένες οι φωτογραφίες, των "αγαπημένων της νεκρών".

Οι μόνοι καλεσμένοι σήμερα.

Άδειος ο λογαριασμός της τράπεζας, άδειο και το πορτοφόλι της, γεμάτη αγάπη και ηρεμία η ψυχή της.

Στα εξήνατα της τελικά κατάλαβε ότι έτσι πάνε αυτά.

Αλλοιώς δεν γίνεται.

Κάπως, σαν συγκοινωνούντα δοχεία.

Όμως στο πρόσωπό της, το αχνό θλιμμένο χαμόγελο που ήταν σχηματισμένο, ήταν αληθινό, αυθεντικό.

Δεν υπήρχε κόκκινο κραγιόν να δίνει έμφαση στα χείλη της.

Τώρα είχαν το χρώμα της αλήθειας το απαλό χρώμα της αγάπης.

Μετρούσε στα δάχτυλα των χεριών της τους αληθινούς φίλους της πιά.

Όταν είχε πουλήσει το αυτοκίνητό της είχε πεί στον εαυτό της πως ήταν ένα "πείραμα ζωής"...

Τώρα θα μπορούσε πραγματικά να δεί, ποιός από όλους τους γνωστούς, θα έμπαινε στον κόπο να έρθει να την δεί.

Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από τότε αλλά ελάχιστοι "φίλοι" είχαν περάσει το κατώφλι του σπιτιού της.

Αλλά αυτοί που το είχαν κάνει ήταν ο "Θησαυρός" της.

Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ζωής της.

Δεν υπήρχαν πιά πολυτελή εξοχικά σπίτια για να φιλοξενήσει κόσμο. Αλλά υπήρχαν ανοιχτές αγκαλιές για να την δεχτούν.

Αγκαλιές που στα τόσα περασμένα χρόνια της ζωής της δεν τις ήξερε. Και τώρα τις ανακάλυπτε για πρώτη φορά. Κι' όμως, ήταν πάντα εκεί, από την μέρα που είχε γεννηθεί. Απλά δεν τις είχε δεί ποτέ της. Όλα αυτά τα χρόνια, από μικρό κοριτσάκι, τελικά, φορούσε τα λάθος γυαλιά.

Αυτά που, μάλλον διαστρεύλωναν την πραγματικότητα αντί να την ξεκαθαρίζουν.

ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΟΝ.

Τίποτα δεν χρειάζεται 
να αποδείξεις.
Τουλάχιστον όχι σε μένα.
Στάσου γυμνός σαν την αλήθεια
μπροστά στον καθρέφτη.
Άσε με να σε κοιτάξω 
μέσα από το είδωλο σου
Στα μάτια.
Ό,τι χρειάζεται να πείς,
θα μου το πουν αυτά.

ΑΤΙΤΛΟ.

Λατρεύω την μυρωδιά απο
τα αερισμένα σεντόνια
τα λίγο νοτισμένα σκεπάσματα
που περιμένουν τη νύχτα
τα παράθυρα που κλείνουν έξω
τη μέρα
τις κουρτίνες που κρατούν τον κόσμο
μακρυά
το χαμηλό φως της κρεβατοκάμαρας
που διώχνει τους εφιάλτες
από τα μαξιλάρια.
Μόνο τον ύπνο φοβάμαι
αυτόν που στοιχειώνει
τα μισόκλειστα βλέφαρά μου.
Άγρυπνη πάλι.

ΕΜΒΟΕΣ.

Ο γιατρός διέγνωσε εμβοές.
Εγώ ξέρω πως όλη αυτή η φασαρία που ακούω συνεχώς μέσα στο κεφάλι μου, είναι απλά όλες αυτές οι σκέψεις που δεν μπορούν να βγούν προς τα έξω, να γραφτούν στο χαρτί.
Δεν έχω κανένα λόγο για να τις καταγράψω. 
Κανένας δεν τις καταλαβαίνει, κανένας δεν μπορεί να κάνει κάτι με ή για αυτές.
Μάταιο λοιπόν και άχρηστο η καταγραφή τους.
Άρα μέσα στο κεφάλι μου, ας μείνουν. 
Καλύτερα εκεί, να βουϊζουν σαν μέλισσες γύρω απο μελίσσι. 
Τελευταία, έχω αρχίσει να μη μιλάω πια με τον κόσμο. 
Τι να πεις; 
Γιατί να απαντήσεις στην τόση πολλή βλακεία; 
Εξ'άλλου, σπάνια βρίσκομαι πια με κόσμο. 
Συνήθως η κοινωνική μου συναναστροφή, γίνεται μέσω υπολογιστή και διαδικτύου.
Πολύ καλύτερα έτσι. 
Ένα μικρό καραγκιοζάκι ανάλογο του συναισθήματος που μου προκαλεί κάθε τι που διαβάζω, με βγάζει απο τον κόπο να χρησιμοποιώ λέξεις, να δημιουργώ προτάσεις, να εκφέρω λόγο. 
Και φανταστείτε οτι καμμιά φορά, ακόμα και αυτό, με κουράζει.
Δεν με κουράζει ο κόσμος, αυτός πάντα ίδιος ήταν και παραμένει. 
Ο εαυτός μου με κουράζει πια. 
Που δεν σταματάει να σκέφτεται, ποτέ. 
Εμβοές. Άκου εμβοές!!!
Τόσο δύσκολο είναι για τη ιατρική να πιστέψει οτι υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται,χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σκοπό ή λόγο,  που οι επιστήμονες σκαρφίστηκαν τις εμβοές. 
Μα, δεν βουίζουν τα αυτιά μου, μού ήρθε να πώ στον γιατρό. 
Το κεφάλι μου βουίζει. 
Τα αυτιά μου απλά ακούνε το βουητό.
Ο γιατρός λέει οτι δεν υπάρχει θεραπεία. 
Φυσικό είναι. 
Τι θεραπεία μπορεί να υπάρχει στο οτι κάποιος σκέφτεται;
Να μην σκέφτεται θα μου πείτε. πολύ σωστά.
Άντε να το καταφέρεις αυτό όμως...
Όσο εύκολα το λέμε κατά κόρον στη ζωή μας, "τι σκέφτεσαι;" "τίποτα", τόσο δύσκολο, μάλλον αδύνατον είναι.
Εγώ τουλάχιστον δεν το κατάφερα ποτέ μου. 
Αυτό το "τίποτα", στην ερώτηση τί σκέφτομαι, ήταν πάντα το μεγαλύτερο ψέμα της ζωής μου. 
Αντίθετα, θα μπορούσα να πω, οτι μέσα σ'αυτό το "τίποτα", κρύβονταν πάντα οι πιό μεγάλες, οι πιό δυνατές, οι πιό δύσκολες σκέψεις της ζωής μου. 
"Στην απόλυτη ησυχία, θα σας είναι πιό δύσκολο και ενοχλητικό", ακούω τον γιατρό να μου λέει. 
"Το βράδυ ιδίως, πριν τον ύπνο". 
Μα, στην απόλυτη ησυχία, ζω συνεχώς γιατρέ, θέλω να του απαντήσω. 
Μέρα και νύχτα. 
Μα δεν λέω τίποτα. Απλά χαμογελώ. Τον ακούω να μου προτείνει μία συσκευή "λευκού ήχου", κάποια μουσική, για να μπερδεύεται μαζί με το βουητό, να απαλύνει την ενόχληση, όπως λέει. 
Χαμογελώ, τον ευχαριστώ, φεύγω. 
Επιστρέφω στο σπίτι μου. 
Το κεφάλι μου βουϊζει, πάντα. 
Βάζω μουσική.
Δεν σκέφτομαι τίποτα.
Αρχίζω να γράφω.

"ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ".

ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ 22.

Μικρό αγόρι,

Βουτήξαμε και οι δυό

Στο ίδιο λάθος.

Εν γνώσει μας!

Ξέραμε από την αρχή

τις συνέπειες.

Αλλά,

Τί θα άξιζε η ζωή μας

Αν δεν υπήρχαν

Αυτά τα λάθη

για να μας

Στιγματίζουν;

ΑΝΟΙΞΗ 2019.

Μυρίζει και η άνοιξη σιγά σιγά, 
ανθίζουν οι ταλαίπωρες νεραντζιές 
της βρώμικης πόλης...
και ο χρόνος κυλάει με το δικό του πάσο πάντα.
Κοροϊδεύοντας τους ανυπόμονους.
Στην Αθήνα όλα αλλάζουν και όλα μένουν πάντα ίδια.
Ακόμα και ελπίδα την "πάτησε" και μπήκε στο τριπάκι
Κοιμάται και ξυπνά μαζί μας
σιγανά και ταπεινά.
όπως της πρέπει.
Ασε ήσυχους τους πεθαμένους στον ύπνο τους.
Και κοίτα να ανοίξεις εσύ τα μάτια σου στη ζωή.

"ΟΝΕΙΡΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ".

ΟΝΕΙΡΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ.

Τόσο απασχολημένη,
στον επάνω όροφο του πατρικού μου,
να διώχνω τους άχρηστους 
εραστές μου.
Ούτε πήρα χαμπάρι
πότε
γύρισαν οι γονείς μου
κάτω στο σαλόνι
και είχαν γιορτή.

Κατέβηκα τις σκάλες
και ξαφνικά
τούς είδα.
Νόμιζα πως ήμουν μόνη
στο σπίτι αυτό, το πατρικό.
Αλλά εκείνοι,
οι πεθαμένοι γονείς,
ήταν εκεί,
είχαν επιστρέψει
και είχαν γιορτή.
Δική τους γιορτή.
Και εγώ,
είχα μείνει απ' έξω.

Οι πεθαμένοι μου γονείς
με είχαν ξεχάσει.
Είχαν την δική τους ζωή.
Γελούσαν και διασκέδαζαν
με τους φίλους τους.
Οργάνωναν εκδρομή
στον Πάρνωνα.

"Έχει χιόνι" είπα στη μάνα μου.
"Να προσέχετε όταν οδηγείτε",
μα,
δεν με άκουγαν.
Δεν μου έδιναν σημασία.
Κανένας τους δεν με κάλεσε
να πάω μαζί τους.
Ο πατέρας μου μιλούσε
σοβαρός, με το κουστούμι του,
σε κάποιο φίλο.
Μπήκα στην κουβέντα τους,
και εκείνος γύρισε και με κοίταξε
αυστηρά,
όπως τότε που μικρό κορίτσι
ακόμα,
αυθαδίαζα μπροστά τους.

"Μα είμαι 60 χρόνων πιά",
του είπα.
"Δεν μπορείς να με μαλώνεις ακόμα".

Με κοίταξε πάλι,
αλλά δεν μιλούσε.

Ύστερα,
Έφυγαν.
Και εγώ έμεινα στο άδειο σαλόνι
να αναρρωτιέμαι ακόμα,
αν ο εραστής μου
θα γύριζε πίσω ξανά...

ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ. "ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ".

ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ.

Έγειρε το κεφάλι της

πάνω στον καμβά.

Ακούμπησε ελαφρά

πάνω στον ώμο του

όμορφου άντρα.

Το μάγουλό της ρίγησε

στην αφή με το πορτραίτο.

Ο δικός της Ντόριαν Γκρευ.

Δεν την ενδιέφερε που δεν γερνούσε

αυτός.

Το σημαντικό ήταν πως την κρατούσε

ζωντανή εκείνη.

Τα χείλη της ακούμπησαν

απαλά,

τα ζωγραφισμένα δικά του.

Ένα βελούδινο φιλί

με γεύση λαδομπογιάς

έμεινε στο στόμα της.

Χάϊδεψε το αρυτίδιαστο μέτωπο.

Έκλεισε τα μάτια,

κάθησε μαλακά στο πάτωμα,

δίπλα στο όλόσωμο πορτραίτο.

"Τσάκισα" ψιθύρισε...

Και έμεινε εκεί, καθισμένη

στο πατωμα

μέχρι που νύχτωσε.

"ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ".

Μικρό αγόρι,

με το βλέμμα το σκοτεινό.

Είσαι η ρίζα μου.

Αυτή που με κρατάει όρθια,

και μου δίνει τροφή και δύναμη

όταν ο άνεμος φυσά

και σκορπίζει τα φύλλα μου.

Όταν μου κόβουν οι άλλοι τα λουλούδια μου.

Η μυρωδιά μου τρέχει πάντα

να σε βρεί.

Γιατί, για σένα μόνο υπάρχει.

Μικρό αγόρι,

παιδί και πατέρας, σύντροφος και στήριγμα

νερό και αέρας,

ήλιος και χώμα μου.

Ρίζωσα μέσα σου

τυλίχτηκα σαν κισσός

γύρω σου

για να αντέξω.

Και θα ζω όσο ζείς και εσύ μαζί μου.

Τ.Μ. "ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ".

ΑΤΙΤΛΟ

Εγώ εδώ, 
συνεχίζω να σπάω πέτρες.
Έρχεται μετά ο Σίσυφος και διαλέγει
την μεγαλύτερη.
Την φορτώνεται στις πλάτες του
και αρχίζει να ανεβαίνει.
Μου έλεγε τις προάλλες,
οτι, ακούει τον κασμά μου
όση ώρα ανεβαίνει την ανηφόρα του.
Και μετά μόλις κατέβει, έρχεται πάλι
εδώ, με χαρά,
να διαλέξει την καινούργια.
Τον κοιτούσα και δεν μιλούσα.
Σκεφτόμουν οτι τελικά
αυτός βρήκε την ευτυχία του.
Σε αυτό το ατελείωτο ανεβοκατέβασμα.
Εγώ, απ' την άλλη,
κάθε φορά που σηκώνω τον κασμά μου
να σπάσω τον βράχο
δεν νοιώθω τίποτα.
Σφίγγω ακόμα τα δόντια όταν βάζω δύναμη.
Αντιστέκομαι.
Ακόμα δεν μπόρεσα να βρώ την ευτυχία
μέσα σε τούτο εδώ το κάτεργο.
Δεν θα την βρώ ποτέ...
Γιατί δεν την ψάχνω.
Όχι όσο βρίσκομαι εδώ.
Και ο βράχος είναι μεγάλος και ατελείωτος.
Ποτέ δεν θα τελειώσει.
Δεν θα μου φανερώσει ποτέ
την απένατι μεριά.
Ολος μου ο ορίζοντας σταματάει εδώ.
Μόνο τον Σίσυφο βλέπω στην απέναντι κορφή.
Να ανεβαίνει πάλι...
Ξανά και ξανά και ξανά...
Σπρώχνω την πέτρα πιο κεί
και χτυπώ πάλι τον βράχο.
Κάτι γυαλίζει στην ρωγμή,
πέφτω σε κοίτασμα χρυσού...
Μα, τι να τον κάνω τον χρυσό;
Εγώ που,
στην ρωγμή ψάχνω το φώς;

ΜΟΝΑΞΙΑ.

Μοναξιά της ζωής μου,
μοναξιά της ψυχής μου, 
μοναξιά, φώς των ματιών μου
μοναξιά, αέρα στα πνευμόνια μου
μοναξιά μου, 
καθρέφτη μου χίλια κομμάτια!
Μ'ένα μικρό σου κομματάκι
θα κοπώ,
και θα στραγγίξω
το αίμα της καρδιάς μου.

cat on a hot tin roof: "ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ". "ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜ...

cat on a hot tin roof: "ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ". "ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜ...: Τριγύρω η θάλασσα. Πάνω ψηλά ο ουρανός. Τα πόδια μου πατούν γερά σε ενα χώμα που βουλιάζει σε κάθε βήμα. Είμαι ένα νησί που  βουλιάζει ...

"ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ". "ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ"

Τριγύρω η θάλασσα.
Πάνω ψηλά ο ουρανός.
Τα πόδια μου πατούν γερά
σε ενα χώμα που βουλιάζει
σε κάθε βήμα.
Είμαι ένα νησί που βουλιάζει 
σιγά σιγά, αλλά σταθερά.
Μιά άλλη Βενετία
χωρίς την μεγαλοπρέπεια 
της Γαληνοτάτης.
Εγώ, έχω την γαλήνη 
μέσα μου.
Ανακατωμένη με την ψυχραιμία
του μελλοθάνατου
που περιμένει την τελευταία του
στιγμή.
Δεν ανακάλυψα ποτέ
την γοητεία των Μαθηματικών
και της Γεωμετρίας.
Στέκομαι όρθια στην μέση 
του Άγνωστου.
Έμαθα να περιμένω
μια ολόκληρη ζωή.
Και τώρα νομίζω πως ξέρω.
Αυτός είναι ο "κόσμος" μου.

*η λέξη «κόσμος» με την έννοια της τάξης του σύμπαντος.